Ένα φωτορεπορτάζ χωρίς φωτομοντάζ

    Δεν είναι πολύς καιρός τώρα που η φίλη μου η Κίκα μου έστειλε στη δουλειά ένα email με ένα αξιοπερίεργο φαινόμενο. 
    Δε μιλώ φυσικά για τα κλασικά chain mails με τα αξιοθέατα από όλο τον κόσμο. Έχω δει τόσο απότομο φαράγγι, ειδυλλιακή παραλία και παραμυθένιο δάσος τα τελευταία χρόνια που και στη Μαδαγασκάρη να πάω θα μου φανεί σαν μονοήμερη εκδρομή στο Τσοτύλι. 
    Anyway, στο θέμα μας: Το email αφορούσε ένα αστυνομικό δελτίο ταυτότητας κάποιου κύριου Ψαρίδη 
ο οποίος υπέγραφε ως εξής:

     Σίγουρα δεν είναι η πρώτη φορά που έβλεπα κάτι τέτοιο. Πριν λίγο καιρό έκανε την εμφάνισή του ο ΕΤ στο ταμείο μου, αυτή τη φορά με τη μορφή ηλικιωμένης κυρίας και μου είπε "ΕΤ πάρει σύνταξη, μετά go home!"

 

Μακάρι όμως να τελείωναν όλα εδώ. Αφού σχόλασα και πέρασα από το σούπερ μάρκετ, από το τμήμα των γλυκών συγκεκριμένα επειδή πεθύμησα να φάω κουραμπιέδες, με περίμενε μια όχι και τόσο ευχάριστη έκπληξη:

     Εμφανώς ταραγμένος, έφυγα άρον άρον από το κατάστημα και βγήκα στο δρόμο περπατώντας χωρίς σαφή κατεύθυνση. Δεν πέρασε παρά λίγη ώρα όταν είδα σε βιτρίνα στη γειτονιά μου την εξής σαφή ειδοποίηση:

      Αδυνατώντας να πιστέψω ότι πλέον δε θα μπορούσα να παρκάρω ούτε τον καναπέ μου στην ίδια μου τη  γειτονιά, έτρεξα προς την πλησιέστερη εκκλησία για να ζητήσω απαντήσεις στον οίκο του Θεού. Μπαίνοντας στον καθολικό ναό του νησιού σκέφτηκα ότι λίγη ώρα σε ένα αγνό και αμόλυντο περιβάλλον χωρίς βρώμικες σκέψεις θα μου έκανε καλό. 
     Η αφίσα όμως που με περίμενε δίπλα στην είσοδο, γκρέμισε και την τελευταία μου ελπίδα:

       Οι στιγμές που ακολούθησαν είναι ακόμη συγκεχυμένες στο μυαλό μου. Σε γενικές γραμμές θυμάμαι εμένα να έχω πιάσει ένα νεαρό ιερέα από το γιακά φωνάζοντάς του "δε θα με τρελάνετε εμένα, ρε πούστηδες!!" ενώ γιαγιάδες με χτυπούσαν με τις τσάντες τους κι ένα όργανο με μπαγλάρωσε όπως όπως στο τμήμα. 
       Αφού ηρέμησα λίγο, περιέγραψα στον αστυνόμο κύριο Τομπούλογλου με κάθε λεπτομέρεια τι είχε συμβεί. Ότι δηλαδή ο ΕΤ μαζί με άλλους εξωγήινους προσπάθησαν με το ζόρι να με ταΐσουν κουρά/δες με 2 ευρώ το κιλό και, στην έκκληση για βοήθεια από τον Ύψιστο πήρα, καθολικά, τ' αρχίδια μου. 
       Ο αστυνόμος έδειξε κατανόηση και μου σύστησε ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση. Πριν φύγω από το τμήμα τον παρακάλεσα να μου δείξει μια ταυτότητα με την υπογραφή του, εξηγώντας του ότι με τόσα που πέρασα σε μια μέρα δε μπορούσα πλέον να εμπιστεύομαι κανέναν. Καμία δύναμη στον κόσμο δε θα μπορούσε να με προετοιμάσει για αυτό που αντίκρισα:

Μετά από αυτό, όπως ήταν φυσικό, έσβησα την Κίκα από τις "Επαφές" μου...