Είχα πάρει την απόφαση να απέχω λίγο από το blog για να ασχοληθώ με άλλα πράγματα. Απόφαση τραγικά λανθασμένη, όπως αποδείχτηκε γιατί έχασα το μόνο πολιτισμένο μέσο που είχα για να εκτονώνομαι από την απίστευτη μαλακία που αναγκάζομαι να ζω κάθε μέρα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να γεμίζω τον τοίχο μου στο facebook με κακεντρεχή και πικρόχολα στάτους σχετικά με τα κουλά που ακούω ή βλέπω καθημερινά στη δουλειά μου και πολλοί φίλοι μου να με «μπλοκάρουν» ή να μου τη λένε που είμαι τόσο νευρικός ή και «κακός».
Κι αφού μου πήρε δέκα ώρες να ξαναβρώ το γαμωpassword (όπως καταλαβαίνετε πάλι έπεσα σε φυντάνι σήμερα γι αυτό έχω τα νεύρα μου), ανασυντάσσω τις δυνάμεις μου και επιστρέφω δυναμικά για να καταρρίψω μερικούς ηλίθιους μύθους που κυκλοφορούν γύρω από τη δουλειά του ταμία.
1) Αν βγάλεις όλα τα χρήματα από το λογαριασμό σου ή αργήσεις να το ενημερώσεις, τότε η τράπεζα θα σου πάρει ό, τι έχεις μέσα και θα στο κλείσει μετά από ένα μήνα.
Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι για να μάθει ο κόσμος κάτι φυσιολογικό –πχ να έρχεται με τη σειρά του στο ταμείο κι όχι όποτε του ‘ρθει- πρέπει να περάσει καμιά εικοσαετία αλλά όταν πει κάποιος άσχετος την παραμικρή μπαρούφα εξαπλώνεται σαν κλανιά μέσα σε ασανσέρ 1Χ1 (Χωστήρα μη γελάς!). Ως τέτοια, η εν λόγω μπαρούφα απλούστατα δεν ίσχυσε ποτέ. Όλα τα χρήματα, μέχρι το ένα λεπτό ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑ ΣΟΥ και μπορείς να τα βγάλεις όποτε γουστάρεις. Αν δεν πεις εσύ να κλείσει ο λογαριασμός, δεν έχει κανείς δικαίωμα να στον κλείσει, εκτός πια αν περάσουν τριάντα χρόνια και δε δώσεις σημεία ζωής. Αυτό που ίσχυε κάποτε ήταν τα έξοδα φύλαξης λογαριασμού σε ακινησία, όπου ανά εξάμηνο η τράπεζα αφαιρούσε κάποιο μικροποσό (για να σε παρακινήσει υποτίθεται να χρησιμοποιείς το λογαριασμό σου) και το οποίο μέτρο -ευτυχώς- καταργήθηκε.
2) Το κράτος, οι τράπεζες, οι υπηρεσίες και οποιοσδήποτε φορέας με ψαρωτικό ακρωνύμιο (πχ ΤΑΠΟΤΕ, ΟΑΕΕ, ΤΕΑΠΠΕΡΤ κλπ) είναι ένα και το αυτό.
Ομοίως με το νο 1, υπάρχει κι εδώ ένα ίχνος αλήθειας. Υπάρχει, δηλαδή, όντως μια σχέση ανάμεσα στο κράτος και την τράπεζα, στην τράπεζα και τα ασφαλιστικά ταμεία, στα ασφαλιστικό ταμεία και την εφορία κ.ο.κ. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι μπορεί ο υπάλληλος του Υπουργείου Παιδείας να κάνει ενημέρωση στο τραπεζικό σου βιβλιάριο ή ο εφοριακός να σου μετρήσει την πίεση επειδή γνωρίζει πόσα χρωστάς στο ΙΚΑ. Οπότε σταμάτα να με ρωτάς πόσα χρωστάς στην εφορία ή πόσα πρέπει να πληρώσεις στο Συγκοινωνιών και να τσατίζεσαι κιόλας που δεν ξέρω γιατί το ασφαλιστικό μου ταμείο δε δικαιολογεί άλλα ηρεμιστικά (τι θα πει δεν το ‘ξερες; Στο Μαρινόπουλο δε δουλεύεις;).
3) Στις τράπεζες και στις υπηρεσίες γίνεται κάθε μέρα πανικός.
Λάθος. Στις τράπεζες και τις υπηρεσίες (όχι όλες φυσικά) γίνεται πανικός κυρίως σε δύο περιόδους: Τις πρώτες μέρες που είναι να πας για να πάρεις λεφτά και τις τελευταίες μέρες που πρέπει να πας για να δώσεις. Όπως καταλαβαίνεις, αν δεν αλλάξεις εσύ τον τρόπο που ζεις, δε θα αλλάξει κι η ζωή σου από μόνη της. Επίσης, αν δε σου κάνει κόπο, αποφάσισε αν θες «να απολυθούν όλοι οι υπάλληλοι» ή «να φέρουμε κι άλλους υπαλλήλους» γιατί μας έχεις μπερδέψει έτσι πως φωνάζεις.
4) Η καλημέρα χρεώνεται.
Το’ πιασες ;)
5) Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο.
Το αγαπημένο μου. Το ποσοστό ισχύος της συγκεκριμένης uber cult φράσης είναι ίσο με της φράσης «αν μου δώσεις κώλο, θα σε παντρευτώ», τουτ’ έστιν, η μόνη περίπτωση να έχεις πάντα δίκιο είναι όταν η άποψή σου ούτως ή άλλως δε λαμβάνεται καν υπόψη.
6) Για όλα φταίνε οι άλλοι.
Το ότι άρχισες να ασχολείσαι με την πολιτική όταν είδες το πορτοφόλι σου να ελαφραίνει δε σημαίνει ότι έγινες και κανένας πολιτικός αναλυτής μέσα σε δυο χρόνια οπότε καλύτερα να μην πετάς ό, τι σου κατέβει, ειδικά τις ώρες αιχμής που το μάτι μου παίζει επικίνδυνα. Η πολιτική κατάρτιση του μέσου Έλληνα συνοψίζεται στα εξής: Για όλα φταίνε οι πολιτικοί (που εγώ ψήφιζα τόσα χρόνια), η δημοκρατία (η ίδια, όχι ο εκφυλισμός της) και οι Εβραίοι (όλοι ανεξαιρέτως). Εγώ είμαι μια παρεξηγημένη ιδιοφυΐα και το γεγονός ότι ακόμη δεν έχω καταφέρει ούτε καν να φύγω από το πατρικό μου στα σαράντα πέντε μου είναι αποτέλεσμα μιας παγκόσμιας πλεκτάνης. Sic.
7) Οι Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι είναι βολεμένα τσογλάνια που δεν έχουν καθόλου τρόπους.
Και αυτή η θεωρία έχει, φυσικά, τη βάση της. Επίσης έχω παρατηρήσει ότι πολλοί αγενέστατοι πελάτες τυχαίνει είτε να είναι είτε να υπήρξαν δημόσιοι υπάλληλοι. Επειδή όμως δουλεύω κι εγώ χρόνια (ιδιωτικός) υπάλληλος, έχω να επισημάνω το εξής: Ο Έλληνας –δημόσιος ή μη- υπάλληλος έχει να κάνει με τον Έλληνα πελάτη/πολίτη.
Τουτ’ έστιν, έχει να κάνει με τη νοοτροπία, τη συμπεριφορά και την κουλτούρα του μέσου Έλληνα. Σε καθημερινή βάση.
Κι ο Ιώβ να είσαι, κάποια στιγμή ξυπνά ο Μητσάρας μέσα σου.
Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο σε όλους τους ανθρώπους που εξυπηρετώ καθημερινά και φέρονται όντως σαν άνθρωποι. Δεν έχω γράψει ποτέ γι' αυτούς. Ίσως γιατί (πρέπει να) θεωρείται αυτονόητο να σέβεσαι τους γύρω σου.
