Εδώ και καιρό είχα αναρτήσει στο γκισέ μου μια μικρή επιγραφή που έλεγε "Γκρίνια Τέλος". Αφορούσε όλο εκείνο τον κόσμο που μου γκρίνιαζε επειδή του έκοψαν το μισθό ή αργούσε να μπει η σύνταξή του ή δεν του μείωναν τη δόση του δανείου του κλπ.
Συμπονούσα όλο αυτό τον κόσμο και με συγκινούσαν οι μικρές τους ιστορίες μέχρι που ήρθε η ώρα να ψηφίσουν και όλοι ξέρουμε τι επακολούθησε. Μάλιστα, όταν τους ρωτούσα "πού το έριξαν", έλεγαν με παρρησία ότι ψήφισαν τα δυο μεγάλα κόμματα οπότε κι εγώ πήρα το διογκωμένο συκώτι μου, σηκώθηκα και κόλλησα στο τζαμάκι δίπλα στο ταμείο την εν λόγω επιγραφή. Παρεξηγήθηκε -δεν παρεξηγήθηκε ο κόσμος, το ίδιο μου κάνει. Απλά τώρα τελευταία την κατέβασα επειδή ένιωθα να παρεξηγιέμαι εγώ ο ίδιος που ασχολούμαι ακόμα.
Τις απόψεις μου τις ξέρετε οι περισσότεροι καθώς και τον τρόπο σκέψης μου. Δε μ' αρέσει ούτε να επιβάλλω τη γνώμη μου ούτε να επικρίνω όποιον δε σκέφτεται όπως εγώ. Απλά δε μ' αρέσει να το βουλώνω κιόλας.
Χτες έγραψα ένα σχετικό κείμενο και το έστειλα στον Πιτσιρίκο με αφορμή ένα τελευταίο του άρθρο. Με εξέπληξε ευχάριστα που το δημοσίευσε σήμερα το πρωί και τον ευχαριστώ θερμά γι' αυτό.
Ορίστε και το λινκ:
6 σχόλια:
Kαι δια-blog-όμενος ο Uri!
Μουσαφίρης στα μεγάλα σαλόνια των blog!
Kαλά τα είπες κι εκεί, όπως τα λες κι εδώ άλλωστε. Και την ταμπέλα να την ξαναβάλεις. Κι όταν βλέπεις στραβωμένη φάτσα να την κοιτάζει, να βρίσκεις τι κουράγιο και την υπομονή και να εξηγείς (ορθά-κοφτά, με δυο λόγια - έχουμε και δουλειές, τράπεζα είναι εδώ, όχι δημόσιο) να εξηγείς, λέω, το νόημα του μηνύματος και τη νοοτροπία με την οποία ανερτήθη.
Ίσως, *ίσως* λέω, να είναι ένα ακόμα μικρό ερέθισμα για να κάτσει ο καθείς από δαύτους να σκεφτεί τα της ψηφιστικής/πολιτικής του συμπεριφοράς.
Ίσως, να μας έχουνε καταντήσει τόσο μουδιασμένης/περιορισμένης αντίληψης και τόσο φοβισμένους/ψευτοβολεμένους που δεν μπορούμε πλέον να δούμε/σκεφτούμε/δράσουμε καθαρά ως προς τα αυτονόητα, το *πραγματικό* μας συμφέρον.
Ίσως, να χρειάζονται εκατό, χίλια τέτοια μικρά ερεθίσματα για να πάρει μπρός η σκουριασμένη μας αντίληψη.
*Ίσως* το δικό σου, να είναι το χιλιοστό.
(ΥΓ:
έχεις πάθει ποτέ αυτό που όταν επαναλαμβάνεις πολύ μια λέξη, αρχίζει και χάνει το νόημά της μέσα στο κεφάλι σου, και σου φαίνεται απλά σαν ένα τυχαίο συνοθύλευμα φθόγγων; Ε, μόλις το 'παθα με τη λέξη "ίσως")
Η πείρα έδειξε ότι οι Έλληνες είναι οπορτουνιστές. Να μου κάτσει εμένα κι ας πά να πνιγούνε όλοι. Οπότε κι εγώ απλά τους χαζεύω! Μεγάλη λύτρωση φίλε! Ήδη το στομάχι μου νιώθει καλύτερα...
Φίλε Uri, λες ΟΧΙ στη γκρίνια των πελατών... Κι εμείς οι ταμίες έχουμε δικαίωμα στη γκρίνια!!!!
Και για να γίνω πιο σαφής, σου έρχεται ο πελάτης, και όσο περιμένει να γίνει η συναλλαγή έχει το στυλό στο χέρι και μουντζουρώνει το μάρμαρο του γκισέ.
Μια φορά μάλιστα πελάτης κρεμάστηκε απο το τζάμι του γκισέ και όταν του έκανα παρατήρηση η απάντηση ήταν "Ας πληρώσει και κάτι ή ******ΒΑΝΚ...
Περι ανακύκλωσης ο λόγος: Στο κατάστημα υπάρχει στήλη ΑΦΗΣ και πιο πρόσφατα και κιβώτια ανακύκλωσης λαμπτήρων. Στη στήλη της ΑΦΗΣ είναι γεμάτο χαρτάκια προτεραιότητας ενώ στους λαμπτήρες καποιοι θεωρούν ότι μπορούν να πετάνε και σκουπίδια. Και όταν έκανα το σχετικό σχόλιο σε πελάτη που μόλις πέταξε ένα κουτάκι απο χυμό η "τεκμηριωμένη" απάντηση ήταν "Μα είναι κάδος ανακύκλωσης" Τα σχόλια δικά σας...
Και πόσα άλλα παρόμοια σκηνικά...
Ας μη σε κουράσω άλλο, τέτοια περιστατικά θα μπορούσα να γράφω για ώρες, ΄΄οπως και κάθε συνάδελφος...
Καλό σαββατοκύριακο να έχουμε!!!
Φίλε filipissie, καλώς ήρθες στο μαγικό κόσμο των τελλερς! Δεν ξέρω πόσο καιρό είσαι στο πόστο αλλά εγώ προσωπικά έχω εδώ και χρόνια σταματήσει να ασχολούμαι με αυτά. Απλά να υπενθυμίσω ότι 9 στους 10 πελάτες υπογράφουν όπου να 'ναι, δε φέρνουν ταυτότητα, δεν ξέρουν γιατί πρέπει να φέρουν ταυτότητα (!!!) και πάντα τσατίζονται με τις λαμογιές των άλλων αλλά πάντα δικαιολογούν τις δικές τους. Βράσ' τα, σα λαός είμαστε εκεί που μας αξίζει...
Δεν έχεις άδικο.. Μετά από 6μιση χρόνια σε αυττήν τη θέση πολλά έχουν δει τα μάτια μου... Παρκολουθώ εδώ και καιρό το μπλογκ σου, πραγματικά απολαυστικό!!!
Σ' ευχαριστώ :)
Δημοσίευση σχολίου