Συνολικές προβολές σελίδας

Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

Κι όμως, πάνε δυο χρόνια.


Την πρώτη του Μάρτη έκλεισα δύο χρόνια από τότε που επέστρεψα στην Κοζάνη. Δυο χρονών και κάτι είναι και τούτο το blog μιας και το έφτιαξα με το που εγκαταστάθηκα πίσω στην πόλη μου, για να προλάβω το άγριο κύμα βαρεμάρας που έβλεπα να ‘ρχεται.
Τότε ακόμη δεν το καταλάβαινα. Σκοτείνιαζε νωρίς κι η οικογενειακή θαλπωρή ήταν κάτι που είχα ξεσυνηθίσει αλλά άρχισα να ξανασυνηθίζω και μάλιστα αρκετά εύκολα. Ακόμα δεν καταλάβαινα την απουσία των φίλων που άφησα στην Κέρκυρα. Μου φαινόταν λες και θα τους ξανάβλεπα σε λίγες μέρες ώσπου πέρασαν κάποιοι μήνες για να συνειδητοποιήσω ότι πλέον γύρω τους είχε μπει ένα πανέμορφο κάδρο, σαν από αναμνηστική φωτογραφία.
Το καινούριο κατάστημα ήταν μικρότερο από το προηγούμενο και με λιγότερους υπαλλήλους. Πέτυχα και μέρα συντάξεων οπότε δεν είχα και πολύ χρόνο να επεξεργαστώ την καινούρια κατάσταση. Απλά μπήκα στην καινούρια «τρύπα» μου κι άρχισα να εξυπηρετώ τον κόσμο μηχανικά, ίσως και λίγο φοβισμένα. Δεν ήξερα κανέναν εκεί. Είχα κάνει τόσο κόπο να έρθω πίσω, στον τόπο που θεωρούσα πατρίδα μου και δεν έβλεπα ούτε ένα γνώριμο πρόσωπο. Άγνωστα επίθετα, ανοίκειες φάτσες και μια κρύα, μαγκωμένη προφορά που δεν είχε καμιά σχέση με το μπρίο και την ευφράδεια των επτανησίων.
Σε μια ξένη χώρα μπορεί και να ένιωθα και πιο οικεία. Στην παλιά μου πατρίδα όμως ένιωθα πιο ξένος από ποτέ. Ίσως επειδή τίποτα δεν ήταν ίδιο με πριν. Οι παλιοί μου φίλοι είχαν σκορπίσει, άλλοι παντρεύτηκαν και άλλαξαν εντελώς τις συνήθειές τους ενώ άλλοι χάθηκαν στην προσωπική τους νιρβάνα, στο μεγάλο εσωτερικό τους ταξίδι. Άνεργοι οι περισσότεροι, μοίραζαν το χρόνο τους ανάμεσα στα ιδιότυπα χόμπι τους και τις ατέλειωτες, άσκοπες βόλτες τους στα περίχωρα της πόλης. Περνούσαμε ώρες αμίλητοι μπροστά από κούπες με καφέ ή ένα καραφάκι με τσίπουρο, ανταλλάσσοντας πότε πότε μια άσκοπη κουβέντα ή κανένα καλαμπούρι από τα παλιά, δημιουργώντας ο ένας στον άλλο μια ψευδαίσθηση οικειότητας.
Ένα πρωί, κοντά στα μέσα του Μάρτη, άρχισε να χιονίζει. Όταν βγήκα από το σπίτι το είχε ήδη στρώσει. Περπατούσα μέσα στην παγωμένη ατμόσφαιρα προσπαθώντας να θυμηθώ πόσο καιρό είχα να το ζήσω αυτό. «Εγώ πάντα εδώ ήμουν, χαζούλη», έμοιαζε να μου λέει το χιόνι καθώς έπεφτε πάνω στη σαστισμένη μου φάτσα. Ήταν μέρα πληρωμών πάλι και η τράπεζα ήταν ως συνήθως γεμάτη κόσμο. Πλήρωνα έναν έναν τους ηλικιωμένους με τον ίδιο μηχανικό τρόπο ώσπου μια στιγμή κάποια φωνή μου απευθύνθηκε με το όνομά μου. Σήκωσα το βλέμμα και αντίκρισα μια κυρία που έμενε στη γειτονιά που μεγάλωσα. Θα είχα να τη δω και είκοσι χρόνια. Στην αρχή δε μου θύμιζε κάτι αλλά όταν χαμογέλασε πέρασαν από μπροστά μου ένα σωρό αναμνήσεις. Ερχόταν κατευθείαν από μια εποχή της ζωής μου που ακόμη έμοιαζε με παραμύθι γεμάτο παιχνίδια, ξωτικά κρυμμένα κάτω από το κρεβάτι και ατέλειωτες αγκαλιές. Της χαμογέλασα κι εγώ με τη σειρά μου και ξαφνικά ζεστάθηκα, παρά το χιόνι, παρά τα παγωμένα μου πόδια. 
Τότε συνειδητοποίησα ότι είχα επιστρέψει στο σπίτι μου, στον τόπο που με μεγάλωσε κι ότι, αν ήθελα, μπορούσα να συνεχίσω να ζω το δικό μου παραμύθι. Γνώρισα πολλά ξωτικά, πολλά χαμόγελα αλλά και μεγάλες συννεφιές. Δεν κατάλαβα πως πέρασαν αυτά τα δυο χρόνια αλλά αυτό που ξέρω, είναι ότι μάλλον πέρασαν καλά. Και τα πράγματα πήραν μια πολύ όμορφη τροπή όταν, μια μέρα με πάρα πολύ κόσμο κι ενώ οι ταμίες δουλεύαμε σαν δαιμονισμένοι, σκαρφίστηκα το παρατσούκλι «uri teller». 


  

8 σχόλια:

Filippisios είπε...

Το έχω ξαναπεί, αλλά μετά από 3μιση χρόνια τραπεζικής "ξενιτιας" μάλλον ταυτιζομαι με αυτά που γράφεις... Keep going...

Μαρια η Επτανήσια είπε...

Πολύ ωραίο το δημιούργημά σου Μακη.. Οταν θα έχω χρόνο θα σου γράψωωω....

elPresidente είπε...

1. Όπου γης και πατρίς.

2. Όπου καρδιά και σπίτι.

Διαλέγεις και παίρνεις. Εγώ πάντως θα προτιμούσα την Κέρκυρα, την έχω κατασυμπαθήσει μέσα από τις περιγραφές και τις φωτογραφίες σου.
Έχω αφήσει κι εγώ την ιδιέταιρη πατρίδα μου για τη "φτωχομάνα" Θεσσαλονίκη, και όποτε επιστρέφω - ως επισκέπτης πια - κι εγώ όλο ξένους βλέπω.
Βαβαια έχω και το ατού ότι έχω εδώ τον παιδικό κολλητό μου (είναι κι αυτός Σαλονικοξενιτεμένος), για να μην αναφέρω και την σύντροφο, οπότε και γης και καρδιά και σπίτι βρίσκονται πλέον εδώ...

Το κείμενο όπως πάντα καλογραμμενότατο, να μην τα ξαναλέμε...

elPresidente είπε...

Α! και χρόνια καλά στο blog!
Εσύ να το γράφεις, κι εμείς να το χαιρόμαστε!

Stefanos Max είπε...

αν θες πες μου την αποψη σου για κατι που με απασχολει :
http://stefanosmedia.blogspot.gr/2013/03/blog-post_19.html

επισης, αν θες παιξε στο νεο μπλογκοπαιχνιδο μου :
http://stefanosmedia.blogspot.gr/2013/03/blog-post_17.html

επισης, αν θες γινε μελος στο μπλογκ μου :)

και τελος αν θες πατα λαικ στη σελιδα μου στο φεισμπουκ : stefanos and the media.

elPresidente είπε...

Ο αγαπητός Στεφ έκανε λάθος στο λινκ.
Το νέο μπλογκοπαίχνιδο βρίσκεται εδώ:
http://stefanosmax.blogspot.gr/2013/03/blog-post_22.html

Uri Teller είπε...

elPre έχεις fb?

elPresidente είπε...

Όχι, αυτά είναι πράματα του διαβόλου, αν θελεις να πεις κάτι που δεν θες να αναρτηθει εδώ, μπορεις να πας στην ιστοσελίδα που θα βρεις στο προφίλ μου, και στην ενότητα contact (πατάς στο σκιτσάκι με τη ντουντουκα του σκηνοθέτη) μπορείς να γράψεις ότι θες, κι έρχεται σε μένα... oh, fuck it πάρε κατευθείαν link:
http://www.georgex3.com/wednesdayclub/Contact.html