Τελευταίες μέρες του μήνα

Πέρασαν επιτέλους εκείνες οι ανιαρές μέρες που δεν κάναμε τίποτα σχεδόν στο κατάστημα κι έφτασε η όμορφη, ζωηρή περίοδος των πληρωμών, στο τέλος του μήνα. Η κρύα, άδεια αίθουσα της τράπεζας γέμισε από τα γέλια και τις χαρούμενες φωνές των πελατών που ήρθαν να πληρώσουν τις εισφορές τους στην εφορία. Οι εφοριακοί αποφάσισαν -για να μας ευχαριστήσουν για τη συνεισφορά μας- να απεργήσουν την τελευταία μέρα της προθεσμίας, παραχωρώντας έτσι με αυταπάρνηση όλους τους φορολογούμενους σε εμάς. Έτσι σε κάποια στιγμή ήταν τόσος πολύς ο κόσμος μέσα στην τράπεζα που αν στριμώχνονταν λίγο ακόμη –είχε και ζέστη-μπορεί να έβγαζαν και λάδι.

Ο κόσμος έδειχνε να αγωνιά για το αν προλάβουμε να μαζέψουμε και τα 11,5 δις της “Τρώει-cash” και περίμενε με ανυπομονησία για να πληρώσει. Μερικοί, οι πιο ευσυνείδητοι, από την πολλή αγωνία έμπαιναν στη ζούλα εκτός σειράς για να πληρώσουν και να σωθεί η πατρίδα πιο γρήγορα. Οι άλλοι σαν να μην έφτανε που περίμεναν με το πάσο τους για να πληρώσουν -λες και έχουμε καιρό για χάσιμο- είχαν το θράσος να τους τη λένε κι από πάνω, επειδή τόλμησαν να μπουν εκτός σειράς για το καλό της χώρας.

Οι πελάτες, την ώρα που περίμεναν, δεν παρέλειψαν να δείξουν πόσο προοδευτικοί και δημοκρατικοί είναι σε θρησκευτικά θέματα, αναφωνώντας κάθε λίγο «τέλειωνε, γαμώ την Παναγία σου». Επιπλέον, δεν έχαναν την ευκαιρία να κράξουν την κυβέρνηση που ήρθε στα καλά καθούμενα και κατσικώθηκε στη χώρα μας και μας τα έκανε μαντάρα, οδηγώντας με στο συμπέρασμα ότι όλη η πόλη ψήφισε ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΚΚΕ και ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ και καμία σχέση δεν είχαν ποτέ με τους δοσίλογους της συγκυβέρνησης. Συγκλονιστικό.

Αυτά συνέβησαν τις τελευταίες μέρες της προθεσμίας πληρωμής αλλά και τις πρώτες μέρες του μήνα όπου πληρώνονται οι συντάξεις. Η εικόνα των Ελλήνων πολιτών και συναλλασσόμενων αυτές τις μέρες είναι τελείως διαφορετική από εκείνη των ημερών πριν τις εκλογές. Τότε έρχονταν όλοι τσαμπουκαλεμένοι, με τον αέρα του παραλή μεγαλοαστού, να σηκώσουν τις –παχυλές πολλές φορές- καταθέσεις τους από φόβο μη γυρίσουμε στη δραχμή. Που να γυρίσουμε στη μνα, γαμώ το κέρατό μου. Όλη η απόγνωση του χειμώνα, η αίσθηση της απόρριψης, της αδικίας, της ανάγκης για υγιή αντίδραση και αντίσταση έγινε «μωρέ φέρε εδώ τα φράγκα και να πα’ να γαμηθεί». Τώρα, έχουμε ξανά τα ίδια. Να τρέξουμε να πληρώσουμε, μη μας κάνουνε ντα. Να γκρινιάξουμε μόνο και μόνο για να γκρινιάξουμε. Και, φυσικά, να ξεσπάσουμε στο διπλανό, εκείνον που είναι στην ίδια –μην πω χειρότερη- θέση από μας και είναι εύκαιρος για να τ’ ακούσει ή και να τις μαζέψει.

Ωραία τα κάναμε. Ή, μάλλον, ΔΕΝ τα κάναμε. Απλά τα αφήσαμε να γίνουν. Προτιμήσαμε τον καναπέ μας, την τηλεόραση, να κοιτάμε «τη δουλειά μας» και «δε βαριέσαι»… Και φτάσαμε στο απόγειο της εθνικής ξεφτίλας και στο κατώφλι του φασισμού. Βέβαια, δεν έχει πλέον και πολύ νόημα να το αναλύουμε. Αλλά και η αδράνεια κάνει πολύ κακό. Αυτό που παρατηρώ τόσα χρόνια από το ταπεινό μου πόστο είναι ότι ο Έλληνας έχει πρόβλημα μόνο με τα στραβά του άλλου. Δεν ξέρω πόσο παλιά είναι αυτή η διαπίστωση. Πχ, στο ταμείο, κάποιος που θα μπει εκτός σειράς θα δικαιολογηθεί  λέγοντας ότι «σιγά μωρέ, αφού κανείς δεν ερχόταν». Ο ίδιος άνθρωπος, αν μπει άλλος εκτός σειράς είναι ικανός να πέσει πάνω του να τον φάει. Το ίδιο και με τις ταυτότητες. Αν δεν έχει κάποιος ταυτότητα και θέλει να πάρει εκατό ευρώ, θα επιχειρηματολογήσει «σιγά μωρέ πώς κάνετε έτσι για εκατό ευρώ;». Μπορείτε να φανταστείτε πώς θα κάνει αν διαπιστώσει ότι από το βιβλιάριό του λείπουν εκατό ευρώ.

Τώρα ήρθαν πάλι οι ήσυχες μέρες. Αυτές που όλοι λένε «μα, πώς και δεν έχετε κόσμο σήμερα;» κι ας είναι τον περισσότερο καιρό έτσι τα πράγματα. Απλά έχουν μάθει να έρχονται όλοι τις πρώτες ή τις τελευταίες μέρες του μήνα. Ασήμαντες λεπτομέρειες, θα μου πείτε, αλλά δείχνουν επακριβώς τον τρόπο που σκεφτόμαστε σαν λαός. Αν μου ζητούσε ένας ξένος να περιγράψω τον τρόπο σκέψης μας, αυτά τα περιστατικά θα του έλεγα. Κι αν κάτσεις να το σκεφτείς, λέει πολλά και για την κατάσταση που βρισκόμαστε αλλά, δυστυχώς και για το μέλλον μας...