Συνολικές προβολές σελίδας

Τρίτη 12 Απριλίου 2011

Μέσα στην τσέπη των άλλων.

         Αν κάτι μου έμαθε αυτή η άχαρη δουλειά που κάνω τόσα χρόνια, είναι ότι το χρήμα δεν ονομάζεται τυχαία ρευστό. Το χρήμα είναι φτιαγμένο για να ρέει. Το μετρητό πρέπει να κυλάει όπως κυλάει η ζωή. Η βαθύτερη ουσία του χρήματος είναι να αλλάζει χέρια, να μας παρέχει αγαθά, να καλύπτει ανάγκες και να μας προσφέρει τη ζωή στο ακέραιο.       
              To χρήμα είναι φτιαγμένο έτσι ώστε να μην έχει όνομα, καταγωγή, προσωπικότητα, αδυναμίες. Είναι, με λίγα λόγια, φτιαγμένο για όλους. Είναι σοφή εφεύρεση το χρήμα κι ας το βρίζουν πολλοί, εμπλέκοντας σε αυτό τις εμπάθειες και τις ανθρώπινες αδυναμίες που το συνοδεύουν. Τόσα χρόνια το μετράω, το κρατάω στα χέρια μου, κατέχω μια ολόκληρη περιουσία κάθε μέρα μέχρι τις 2.30 το μεσημέρι και μετά το αφήνω να ησυχάσει, πάω σπίτι μου και κοιτάω τη ζωή μου. Και το άλλο πρωί τα ίδια. Ποτέ δε με συγκίνησε, ίσα ίσα που το σιχαινόμουν γιατί είναι το πιο βρώμικο πράγμα στον κόσμο. Πιο καθαρά χέρια έχει ένας εργαζόμενος σε γκαράζ από έναν ταμία. Και σας πάω στοίχημα.
         Τόσα χρόνια όμως έμαθα να διαβάζω τους ανθρώπους μέσα από τα βιβλιάριά τους. Βλέπω νέο παιδί, με "φρέσκο" βλέμμα και μαντεύω ότι ήρθε να πάρει το επίδομα ανεργίας. Θα το σηκώσει όλο, θα το ξοδέψει σε λίγες μέρες και προς το τέλος του μήνα θα κάθεται σπίτι για οικονομία. Τον άλλο μήνα πάλι το ίδιο, εκτός αν βρει κάτι στο μεταξύ και το πετύχω σερβιτόρο σε κάποια καφετέρια κι όλο κάτι θα μου θυμίζει. 
           Βλέπω τύπο μεταξύ 45-50 με χαρτοφύλακα, handsfree και σκοτεινό βλέμμα και ξέρω ότι είναι επιχειρηματίας. Μακριά από τα όνειρα που έκανε στα 20 και την όρεξη που είχε στα 30, έχει γίνει πια ένας σκλάβος του ίδιου του του χρήματος κι ας τον φωνάζουν πόσοι άνθρωποι αφεντικό. Η ζωή του είναι  η κάλυψη της επόμενης επιταγής, πληρωμές και οφειλές που ούτε κι ο ίδιος πια ελέγχει, τηλέφωνο ανοιχτό όλη μέρα και αριθμοί, πολλοί αριθμοί. Η γυναίκα του τον έχει ξεχάσει, τα παιδιά του τον θυμούνται μόνο όταν θέλουν χρήματα. Χρωστάει το αυτοκίνητό του, την επιχείρησή του, ούτε το όνομά του πια δεν είναι δικό του. Και γι' αυτό δεν ξέρει αν πρέπει να νιώθει αρχηγός ή μαλάκας. Και γυρνάει συνήθως και στα δύο...
            Βλέπω ηλικιωμένους με σκαμμένα πρόσωπα, ταλαιπωρημένους κι όμως χαμογελούν. Έτσι έμαθαν, ξέρουν ότι το χαμόγελο δεν κοστίζει. Αυτό τους έσωσε σε δύσκολες εποχές, αυτό έχουν και τώρα για όπλο. Πάντα θα τους θυμίζεις κάποιο εγγόνι τους, πάντα θα θέλουν να αφήσουν κάτι "για έναν καφέ", πάντα θα σε κάνουν χώμα με τη γαλήνη τους. 
             Βλέπω κορίτσια από λογιστήρια, σπιρτόζικα, κυρίες με πέντε πιστωτικές που μόλις ήρθαν από ψώνια, βλαχοκυριλέδες με κινητό μισού μηνιάτικου, βαριεστημένοι φοιτητές, πανικόβλητοι γονείς φοιτητών, κάθε καρυδιάς καρύδι...
          Kι είναι κι εκείνος...
          Εκείνος ο παππούς ο ετοιμόρροπος, που φοράει τα ίδια ρούχα από τότε που τον είχα πρωτοδεί, με ένα βηματισμό που θυμίζει ρομπότ με τελειωμένες μπαταρίες και το φετίχ του στο χέρι, ένα βιβλιάριο (το λιγότερο) ή έγγραφα από το τμήμα επενδυτικών. Ποτέ δεν έχει κάτω από τετραψήφιο ποσό στο λογαριασμό του, σπάνια βλέπεις ανάληψη όταν κάνεις ενημέρωση, η οσμή του είναι μυστήρια, σαν να ζει μονίμως σε ντουλάπα και το βλέμμα του είναι παγωμένο, αυστηρό, χωρίς ζωή.
Η μόνη στιγμή που κάπως λάμπει η ματιά του και κυλά λίγο αίμα στις φλέβες του είναι όταν μετρά λεφτά ή όταν εξετάζει το βιβλιάριό του. Μαζεύει όση ζωή του απομένει και υπολογίζει πόσα κέρδισε, πόσα έχει και πόσα ακόμα του μένουν για τον επόμενο στόχο. 
Αν και κανείς δεν το δέχεται, εν τούτοις όλοι μπορούμε να δούμε στα μάτια κάποιου ανθρώπου τη ζωή που έχει ζήσει. Κι εγώ στα μάτια αυτού του γέρου δε βλέπω φίλους αγαπημένους. Δε βλέπω γυναίκες να του λένε ξέπνοα "σ' αγαπώ", δε βλέπω ήλιο και ηδονές. Δε νιώθω κρασί, άνοιξη, δροσιά. Βλέπω γραφεία, χαρτιά με υπολογισμούς, χειμώνες, μια γυναίκα νεκροζώντανη δίπλα του, χοντρά κοκκάλινα γυαλιά, μίσος. Βλέπω ρούχα παλιά, τριμμένα, καμπούρα και δάχτυλα παραμορφωμένα να κάνουν αυτό που τόσα χρόνια προστάζει ο αφέντης τους. Να μετρούν. Και να σφίγγουν. 
      Πολλές φορές οι γέροι αυτοί βρίζουν με υποχθόνιο μίσος, όταν δεν τυγχάνουν του σεβασμού που περιμένουν. Τσατίζονται όταν κάτι θίγει την περηφάνια τους, έστω κι αν είναι κάτι αστείο και ασήμαντο. Δε βλέπουν στον καθρέφτη τον κουρελή ζητιάνο που βλέπεις εσύ, όχι. Βλέπουν κάποιο βασιλιά, μπορεί και θεό, μακριά από ανθρώπινες αδυναμίες, πανίσχυρο σε έναν κόσμο σάπιο σαν το ξεψυχισμένο δέρμα τους. Και την ηρεμία στη φωνή σου τη δέχονται σαν υποταγή, όχι σαν οίκτο και λύπηση. "Εσύ νεαρέ νιώθεις ακόμη, ζεις, είσαι φτωχός, δεν ξέρεις από λεφτά. Χαίρεσαι ακόμη, αδύναμε πιτσιρικά και πονάς. Εγώ όχι", σου λένε με τα μάτια τους. "Εγώ είμαι άφθαρτος". 
Και θες να του πεις του σκατόγερου, εσύ ο τιποτένιος ταμίας ότι το χρήμα πρέπει να κυλά, όπως κυλούν τα χρόνια. Γιατί όσοι βιάζονται μπορεί να ξοδεύουν πολλά αλλά κι όσοι αργούν πεθαίνουν πάμπλουτοι και στερημένοι. Πιο στερημένοι από εκείνους που πραγματικά στερούνται. Γιατί εκείνοι δεν έχουν επιλογή. Θες να του πεις ότι και κανένα ποσό δε θα πείσει το χρόνο να σταματήσει για να τον προλάβει αυτός. Ότι η ζωή τοκίζεται όσο την ξοδεύεις κι όχι όταν την κρατάς φυλακισμένη σε ένα βιβλιάριο.
Είναι πολλά που θες να του πεις. Αλλά στο τέλος τα ξεχνάς, του δίνεις το βιβλιάριο, τον βοηθάς να βγάλει και το διλεπτάκι που έχει κολλήσει στο τζάμι του γκισέ και δε βγαίνει και τον στέλνεις απο' κει που 'ρθε. Όλοι, για ξεχωριστό λόγο ο καθένας τους, τον θέλουν μακριά τους. Ακόμα και ο ίδιος ο θάνατος...

5 σχόλια:

Flonsavardu είπε...

ωραίο κείμενο. :)

Uri Teller είπε...

Θενξ! Το εμπνεύστηκα από έναν παππού που παραλίγο να κοπανήσω σήμερα. Η ζωντανή (;) απόδειξη ότι το -πολύ- χρήμα όντως δε φέρνει την ευτυχία...

okallistos είπε...

Uri όπως πολύ σωστά γράφεις η τράπεζα καλείται να εξυπηρετήσει όλο το φάσμα της κοινωνίας, ανθρώπους απαίδευτους ή εξαιρετικά μορφωμένους, αγενείς, γαλήνιους, εγκληματίες, Playmate, Stripers, ξεπλένιδες , νεόπλουτους, μεσοαστούς ή Κροίσους.

Γενικά με το χρήμα ήθελα να παραθέσω προς συζήτηση τα εξής

Χρήμα, ήτοι ‘περιουσία’ είναι τωόντι αυτό που υποδηλώνει και η λέξη.
Περί -Ουσία : δηλαδή όλα αυτά που είναι πέριξ, γύρω, σχετικά με την ουσία χωρίς να είναι η ουσία η ίδια. Καθείς καλείτε να διαχειριστεί λοιπόν την ουσία μέσω ενός Εβραίος (αυτός που έχει σημαία το αστέρι) συναλλακτικού μέσου που υποδηλώνει υποκατάστατο αξίας, συναλλαγής εμπορεύσιμου αγαθού ή υπηρεσίας.

Σε αυτή τη ζωή κάποιος μπορεί είτε να μαζεύει πολύ χρήμα (σσ. μαρούλι) είτε να το σκορπά. Και τα δύο μαζί δεν γίνονται.

Αν με ρωτήσετε πάντως, μέχρι στιγμής έχω επενδύσει το χρήμα περί της ουσίας δηλ. σε όμορφες γυναίκες, γρήγορά αυτοκίνητα και αρίστης ποιότητας ποτά. Όλα τα άλλα χρήματα που είχα τα ξόδεψα.....

Alzas είπε...

Πολύ ωραίο κειμενάκι Uri. Απο ότι φαίνεται η φιλολογία κυλάει ακόμα στο αίμα σου.
Εγώ θα πω για το χρήμα το εξής: Το χρήμα είναι εργαλείο. Όπως και με όλα τα άλλα εργαλεία, το καλό που σου προσφέρει είναι ανάλογο της χρήσης που του κάνεις. Ένα σφυρί είναι χρήσιμο και αθώο όταν θες να διορθώσεις και να κάνεις πιο σταθερό το σπίτι σου, είναι επικίνδυνο όταν θες να ανοίξεις το κεφάλι του γείτονα ή το δικό σου.
Ανέκαθεν με εκνεύριζε η έκφραση:"Τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία" το οποίο είμαι σίγουρος οτι το είπε κάποιος πανιβλακας πλούσιος που δεν ήξερε πως να διαχειριστεί τα λεφτά του. Τα λεφτά μπορούν να φέρουν και ευτυχία και υγεία και πολλά άλλα καλά όταν ξέρεις πως να τα χρησιμοποιείς. Αν δεν ξέρεις, είτε τα έχεις είτε όχι, μίζερος θα είσαι.
Σε γενικές γραμμές αυτά.
Καλή συνέχεια

Uri Teller είπε...

Γενικά έχω μια τάση να διαβάζω τους ανθρώπους αλλά και ως ένα βαθμό να τους αναλύω (χωρίς να προσπαθώ να κρίνω κανέναν βέβαια). Αυτό ίσως μου έμεινε απωθημένο επειδή τελείωσα ΦΠΨ κι έχω έναν ψυχολόγο μέσα μου που μαλώνει με το φιλόλογο και τον τραπεζικό για να βγει λίγο κι αυτός προς τα έξω. Αυτό που παρατήρησα τα χρόνια που είμαι στο γκισέ είναι ότι οι πιο "νορμάλ" σε συμπεριφορά και προσωπικότητα άνθρωποι είναι εκείνοι που βγάζουν ακριβώς όσα χρειάζονται για να ζήσουν (ή αντίστροφα, τη βγάζουν με όσα βγάζουν).
Εκείνοι που δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα έχουν μια νοοτροπία "αγωνιστή" που τους κάνει αρκετά συμπαθείς αν κ πολλές φορές γίνονται (άδικα;) κάπως επιθετικοί. Εκείνοι όμως που έχουν της πουτάνας τα φράγκα είναι οι πιο δύστροποι αλλά και οι πιο δυστυχισμένοι απ' όλους! Σα να λέμε όσο πιο πολύ τρως τόσο πιο πολύ πεινάς! Χαρακτηριστικό είναι ότι όποτε μου λέει κάποιος "σε λίγο δε θα' χουμε ούτε να φάμε" πριν ανοίξω το βιβλιάριο βάζω στοίχημα με τον εαυτό μου ότι θα' χει το λιγότερο 35 χιλιάρικα στο λογ/μό του. Και πέφτω πάντα μέσα ρε πστ μου! Γι' αυτό εν μέρει διαφωνώ με το "τα λεφτά δε φέρνουν την ευτυχία":
Της ανοίγουν το δρόμο ναι, της προετοιμάζουν το έδαφος σίγουρα, αλλά δεν τη φέρνουν...