European Citizen - Forever Alone

http://9gag.com/gag/3388068?fb_comment_id=fbc_10150710475541141_21623184_10150712480476141

           Πριν λίγες μέρες αναρτήθηκε στο 9gag το παραπάνω ποστ. Οι πρώτες αντιδράσεις των Ευρωπαίων ήταν οι αναμενόμενες. Έκανα ένα σχόλιο θέλοντας να εξηγήσω λίγο την ελληνική πλευρά αλλά και να στρέψω το μίσος σε μια άλλη κατεύθυνση που ίσως κάποιοι φίλοι μας από το εξωτερικό δεν είχαν υπόψιν τους. 

            Ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να τσεκάρει κάποιος τις αντιδράσεις των Ευρωπαίων πολιτών μαζεμένες σε μια σελίδα και να βγάλει τα συμπεράσματά του σχετικά με την κρίση στην Ευρωζώνη, τις απόψεις που επικρατούν για την Ελλάδα και το χρέος της καθώς και να διαπιστώσει πόσο καταπληκτική δουλειά έκαναν τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης πανευρωπαϊκά.

           Αυτή τη στιγμή η Ευρώπη χαροπαλεύει. Και δεν εννοώ οι κυβερνήσεις της ούτε οι τράπεζές της. Εννοώ οι πολίτες της. Πολίτες που καλούνται μέσω φόρων να πληρώσουν δάνεια σε χώρες για τις οποίες έχουν τη χειρίστη των απόψεων, καλλιεργώντας μίσος για ανθρώπους που παρουσιάζονται ως τεμπέληδες, ανάξιοι και χαραμοφάηδες. 

          Την ίδια στιγμή, οι Έλληνες πολίτες καλούνται να πληρώσουν χρέη των κυβερνήσεων και δάνεια που ούτε ξέρουν πού πάνε, ενώ παράλληλα βλέπουν τις ζωές τους να γκρεμίζονται και τις ελπίδες τους να σβήνουν. Είναι τα κλωτσοσκούφια όλου του κόσμου, τα παραπαίδια της γης, οι τεμπέληδες που ψάχνουν ευκαιρία να κάνουν τις λαμογιές τους σε βάρος των έντιμων Ευρωπαίων.

       Όταν δυο σκυλιά πεινάνε, έχουν την δυνατότητα θα ψάξουν μαζί για τροφή. Έχουν τη δυνατότητα να μοιραστούν τα αποφάγια που θα βρουν στο δρόμο. Δύσκολα θα πέσουν να φάνε το ένα το άλλο. Εδώ φάνηκε η καταπληκτική δουλειά των ΜΜΕ. Εκεί που οι απλοί Ευρωπαίοι πολίτες θα έβγαιναν στους δρόμους και θα κρεμούσαν ανάποδα τα καθίκια που τους υποδούλωσαν στο "ευρωπαϊκό ιδεώδες", μαθαίνουν να αλληλομισιούνται και να τρώγονται μεταξύ τους, αφήνοντας τις ηγεσίες των κρατών να πλιατσικολογούν ανενόχλητες. Τα περισσότερα σχόλια, όπως θα διαβάσατε, τόσο των Ελλήνων όσο και των περισσότερων Ευρωπαίων, είναι μονόπλευρα, φανατισμένα, βλακώδη. Η αλήθεια κάπου στο βάθος, διαφορετική όμως για τον καθένα. 

        "Κι εμείς έχουμε ΔΝΤ", έγραψε, νομίζω, κάποιος Λετονός, "αλλά δεν είμαστε τόσο χάλια. Κάναμε κάποιες αλλαγές και τώρα προχωράμε". Προχωράνε, με 250 ευρώ βασικό.  "Ζούμε σαν τα σκυλιά", έγραψε κάποιος Βούλγαρος από κάτω " αλλά δε χρεωκοπήσαμε". "Είστε η ντροπή της γης, πρέπει να καταστραφείτε", λέει πιο πάνω ένας συμπατριώτης του. Όταν οι κάτοικοι της Βόρειας Ελλάδας πήγαιναν τριήμερα στο Μπάνσκο και στη Σόφια και ξόδευαν όλα τα λεφτά τους εκεί, ήταν όλοι καλοδεχούμενοι. Πανηγύρια έκαναν οι γείτονές μας όταν άκουγαν τη λέξη "Έλληνας". Τώρα που είναι άφραγκος ο Έλληνας όμως, είναι και κακός, χαλάει την ευρωπιάτσα. Κι οι Ρώσοι, απίστευτο μίσος. Κάποιοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ο Έλληνας δουλεύει έξι ώρες τη μέρα κι ότι κανείς μας δεν πληρώνει φόρους. 

         Παραδόξως, οι Τούρκοι ήταν πιο αντικειμενικοί και πιο καλά ενημερωμένοι από όλους. Μέχρι και σχόλια υποστήριξης και ευχές έστελναν! Πολίτες μιας χώρας που μάθαμε να μισούμε και να μας μισεί, που αλωνίζει στο Αιγαίο ανενόχλητη, έδειξαν κάτι, κατά τη γνώμη μου, πολύ σημαντικό: έδειξαν ότι αν οι λαοί μιλήσουν χωρίς μεσάζοντες, τη βρίσκουν την άκρη. Αν οι λαοί ενωθούν και καταλάβουν τη δύναμή τους, μπορούν να χτίσουν έναν κόσμο για εκείνους. Έναν κόσμο όπου ο πολίτης δε θα νιώθει forever alone. 

      Το τέλος, κατά τη γνώμη μου, είναι κοντά. Δεν το φοβάμαι. Αυτό που με φοβίζει είναι η νέα αρχή. Αλλά και με συναρπάζει. Για να δούμε... 

Ναι ρε, έχω κόλλημα, τι θες τώρα;

Οκ, το ομολογώ. Έχω κολλήσει με το 9gag.com. Λίγο η κακοκαιρία που δε μας αφήνει να βγούμε λίγο έξω, λίγο ότι έχουνε μουχλιάσει όλοι οι φίλοι μου εδώ και βγαίνουμε κάθε του Άη-Μπάκουρου, έχω σαπίσει να βλέπω rage κόμικς, memes και ό,τι γελοιότητα κυκλοφορεί στον πλανήτη. Άσε που άρχισα να νιώθω εντελώς forever alone guy. Η πλάκα είναι ότι ποστάρω και δικά μου εκεί αλλά κανένα δεν πήρε πάνω από 70 likes οπότε δύσκολο να με δείτε πέρα από τη vote page. Οπότε τα συγκέντρωσα όλα εδώ και σας τα παραθέτω, μιας κι έχω να γράψω κοντά ένα μήνα...






                                               http://9gag.com/gag/3157750

                                                             http://9gag.com/gag/3176234

http://9gag.com/gag/3204227

http://9gag.com/gag/3216086

http://9gag.com/gag/3248905 

Εννοείται θα επακολουθήσουν  κι άλλα. Ελπίζω να σας άρεσαν αλλά και να μη σας άρεσαν.....

!!!!!!!

Η Κοντέσα

            Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος από τότε που έφυγα από το νησί. Είναι θολή εκείνη η εικόνα, γεμάτη φασαρία, άγχος για τη μετακόμιση, κουτιά, τηλέφωνα... Όλα έπρεπε να γίνουν σε λίγες μόνο ημέρες κι έτσι όσα ένιωθα δεν είχα το χρόνο να τα βγάλω προς τα έξω, να τα σκεφτώ, να τα κάνω λέξεις.

              Λίγο πριν τα γενέθλιά μου, το Φλεβάρη, ήρθε ο προϊστάμενός μου και μου άφησε το χαρτί στο γραφείο. Ένα χαρτί που κι εγώ δεν ξέρω πόσο προσπάθησα για να έρθει. Εκείνο θα με πήγαινε κοντά στην οικογένειά μου, στον αδερφό μου, στο πατρικό μου. Κι όμως τώρα που επιτέλους ακούμπησε το γραφείο μου ο πολυπόθητος φάκελος, έμοιαζε ξένος, άκαιρος, σχεδόν ανεπιθύμητος. Σαν ένα δώρο Χριστουγέννων που ξεχάστηκε στο ταχυδρομείο και ήρθε μέσα στο Πάσχα. 

               Μέσα στη φούρια μου να σκεφτώ για τη μετακόμιση και να οργανώσω το χάος που έπρεπε να συμμαζέψω, ήταν λες και προσπαθούσα να στοιβάξω τους φίλους μου, τα στέκια μου, όσα είχα αγαπήσει μέσα σε κούτες από το σούπερ μάρκετ, να βρω όλες εκείνες τις φωτογραφίες που νόμιζα ότι είχα τραβήξει κι όμως ήταν απλά εικόνες που κρατούσα μέσα μου, θολές και παραμορφωμένες κατά πως ήθελα εγώ. Θυμάμαι εκείνο το στίχο του Εγγονόπουλου για τους ξενιτεμένους, ένα στίχο που πάντα με έκρυβε μέσα του, που έλεγε για εκείνους που νοστάλγησαν έναν τόπο που άφησαν αλλά δεν τόλμησαν να γυρίσουν εκεί, από φόβο μην ξανανοσταλγήσουν. Έτσι ήμουν κι εγώ τώρα, καπετάνιος της δεκάρας ανάμεσα σε δυο πατρίδες, ένας γερασμένος πιτσιρικάς που κρύβεται ανάμεσα σ' αυτά που νοσταλγεί και σ' αυτά που περιμένει, έτοιμος πάντα να φύγει, να εκτοξεύσει παντού με δύναμη μαύρες πέτρες, να βρίσει όσους του είπαν σ' αγαπώ και να τρέξει πάντα για εκεί που θα νιώθει αρκετά ξένος ώστε να μην τον αγγίζει τίποτα.

            Δεν προλάβαινα καν να σκεφτώ τι θα μου έλειπε περισσότερο, τι ήθελα να πω σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που γνώρισα τόσα χρόνια, που μάλωσα και που αγάπησα και που ίσως δε θα ξανάβλεπα ποτέ. Κι όμως, το παράδοξο ήταν που τελικά μου έλειπαν πιο πολύ όχι όσα αγάπησα αλλά όσα έβριζα κι αυτό γιατί όλα τα πράγματα μπορείς να τα αγαπήσεις κι αυτή η αίσθηση της χαμένης ευκαιρίας σε θυμώνει, σε στεναχωρεί. Οι φίλοι μου, κρυμμένοι όλοι μέσα μου, δε μου έλειψαν ποτέ. Τα στέκια μου, τα χόρτασα τόσο που τα άφηνα χαμογελώντας. Το σπίτι μου, τυπωμένο στο μυαλό μου σπιθαμή προς σπιθαμή, ούτε που το χαιρέτησα. Εκείνο το κτίριο όμως, που τόσο το είχα σιχτιρίσει και το ονειρευόμουν καμένο κάθε βράδυ, που μέσα του είχα περάσει οχτάωρα και δεκάωρα που έλεγα δε θα τελειώσουν ποτέ, που μάλωσα και κουράστηκα όσο πουθενά αλλού, εκεί μόνο δάκρυσα. 

         Έκανα να συγυρίσω το ταλαιπωρημένο μου γραφείο και μάζευα σημειώσεις, τηλέφωνα, αποδείξεις, συνδετηράκια, στυλό κι ήταν σαν να μάζευα καλοκαίρια, ψιλόβροχα, βόλτες ατέλειωτες και γωνιές της πόλης. Μάζευα όλα αυτά τα συμπράγκαλα μιας μικρής ζωής και μιας νιότης ανόητης, γεμάτης θυμό, έρωτα, όνειρα και γέλιο, πολύ γέλιο, έτοιμο να εκπυρσοκροτήσει κάθε φορά που κάποιο δάκρυ έκανε να βγει. 

              Κι εκείνο το δάκρυ με πρόλαβε στο τελευταίο μου δρομολόγιο, στο πλοίο που κι αυτό τόσο πρόστυχα έβριζα κάθε φορά που έβρεχε και μας πήγαινε πέρα δώθε. Είχε λιακάδα εκείνη τη μέρα, σαν να μου έλεγε "ανυπόμονε, γκρινιάρη, τι κατάλαβες τώρα;". Καθόμουν με τη μητέρα μου στο κατάστρωμα, είχε έρθει να με βοηθήσει, σαν να ήξερε το χάος που έκρυβα μέσα μου. Σαν έβλεπα το παλιό φρούριο όμως να βυθίζεται στο Ιόνιο, ήταν λες κι έβλεπα και μια άλλη μάνα, που με πρόσεχε όλα αυτά τα χρόνια, να ανοίγει την αγκαλιά της και να με αφήνει χαμογελαστή, λέγοντάς μου "εγώ εδώ θα είμαι, όποτε με χρειαστείς". Ήταν μια γερασμένη κυρία, νευρική αλλά γλυκύτατη, με τη χαρακτηριστική της προφορά, μια τρελή κοντέσα, που τριγυρνούσε για αιώνες μέσα στα βενετσιάνικα καντούνια ν' ανάψει ένα κερί στον Άγιο, να ψωνίσει στην αγορά, να μιλήσει με τα περιστέρια. Κι εκεί στην κουπαστή, κρυφά απ΄τη μάνα μου, της χάρισα εκείνο το δάκρυ, που πρόλαβε να βγει πριν το κρύψω με κάποιο από εκείνα τα σαχλά αστεία που φύλαγα γι΄ αυτές τις περιπτώσεις.
           Καμιά φορά, στο νέο μου πόστο, όλο και θα τύχαινε κάτι να μου θυμίζει εκείνη την εποχή. Κάποιος λογαριασμός για κατάθεση, κάποιος φοιτητής με κερκυραϊκό επώνυμο, κάποιος περαστικός. Ήταν περίεργο πως γινόταν ένας απλός κωδικός καταστήματος ή ένα απλό επώνυμο να μου φέρνει στο μυαλό καλοκαίρια, αρώματα και φωνές, τραγούδια και παρέες από το παρελθόν. Πολλές φορές μ' έπιανε εκείνο το περίεργο ξωτικό απ' τα μαλλιά και με έχωνε με βία στο αυτοκίνητο, περνούσα σφαίρα την Εγνατία και πήγαινα για μια δυο μέρες επίσκεψη στο νησί, φώλιαζα στον καναπέ κάποιου φίλου και γυρνούσα την πόλη σαν ξένος, κρυμμένος σε καινούρια ρούχα, αλλιώτικα, χωρίς τα γυαλιά που χαρακτήριζαν για χρόνια το πρόσωπό μου. Χαιρετούσα στο δρόμο ανθρώπους που τόσα χρόνια έβλεπα και γνώριζα λιγάκι και είχα πλάσει γι' αυτούς ιστορίες ολόκληρες. Κι εκείνοι με κοιτούσαν απορημένοι, σίγουροι πως κάπου με είχαν ξαναδεί, πως κάτι τους θύμιζα. Τίποτα δεν άλλαξε, τους έλεγα, τίποτα δε χάθηκε. Τίποτα, εκτός από μένα.

Κάρτες για να με θυμάσαι

Καλά τώρα, σοβαρολογείς;

Να περάσει το επόμενο νούμερο!!

      Τη συγκεκριμένη ατάκα την είπε τις προάλλες ένας ταμίας άθελά του ενώ ήθελε να πει «να περάσει ο πελάτης με  το επόμενο νούμερο». Σε συγκεκριμένες περιπτώσεις βέβαια, έχει δίκιο. Γιατί ο πελάτης που είχε το προηγούμενο νούμερο ενώ ήρθε ο ίδιος καθυστερημένος, φωνάζει για ξεκάρφωμα ότι ο ταμίας φταίει που πατάει τα νούμερα γρήγορα. Πριν από λίγο βέβαια, φώναζε από κάτω «πιο γρήγορα ρεεεε!!!». Κι επειδή η έκδοση άδειας οπλοφορίας είναι μια χρονοβόρα διαδικασία, ο ταμίας κάνει την πάπια και συνεχίζει.

Εδώ που τα λέμε, το θέμα με τον αριθμό προτεραιότητας και τη σειρά παραείναι εύκολο για να δημιουργεί τόση φασαρία. Αρκεί απλά να βγάλεις το χαρτάκι, να δεις τον αριθμό που γράφει επάνω και να περιμένεις να έρθει η σειρά σου. 

       Κι όμως, οι μισοί ξεχνιούνται, άλλοι δεν το κοιτάνε καν και απλά έρχονται όταν θεωρήσουν ότι περίμεναν αρκετά και άλλοι πηγαίνουν στον ταμία που φαίνεται ότι γάμησε το προηγούμενο βράδυ άρα θα ‘χει κέφια (true story). Το πρόβλημα όμως δε σταματάει εκεί. Ο διπλανός ταμίας που δεν έχει αντιληφθεί τι έγινε, συνεχίζει τις συναλλαγές με αποτέλεσμα ο πελάτης που δεν έχει εξυπηρετηθεί να τσατιστεί και να χωθεί μπροστά με το ζόρι και ο άλλος πελάτης που μόλις ήρθε πρέπει να περιμένει και ούτω καθεξής. Αυτό το γαϊτανάκι μπορεί να διαρκέσει κάνα μισάωρο και στάνταρ κάποια στιγμή θα βγουν μαχαίρια. 

     Βέβαια εδώ δεν αναφέρουμε καν αυτούς που έρχονται στην πουστιά όταν βλέπουν ότι δεν πλησιάζει κανένας στο ταμείο. Αν εκεί δεν το πάρεις πρέφα γρήγορα να τον διώξεις, θα εμφανιστεί από το πουθενά μια ιερόδουλη ακουμπισμένη σε ένα μεταλλικό κιγκλίδωμα. Κοινώς, θα γίνει της πουτάνας το κάγκελο. 

     Για να μην πω για τα πιτσιρίκια που παίζουν με το μηχάνημα και βγάζουν εκατό χαρτάκια οπότε εσύ μετά χτυπάς μια ώρα κι ακούγεται λες και υπάρχει ασθενοφόρο στην αίθουσα. Βάλε στη λίστα παππούδες με καταρράκτη, douchebags που θεωρούν ότι διακόσια ευρώ στο βιβλιάριο τους κάνουν "σημαντικούς πελάτες" και γιαγιάδες που έχουν αδυναμία σε ένα συγκεκριμένο ταμία (τον ανύπαντρο, για τη εγγονή τους) και έχεις μια πρόχειρη εικόνα. 

    Κι όλα αυτά για ένα χαρτάκι που δε φτάνει ούτε για να σκουπίσει τον κώλο του ο αρουραίος του καταστήματος. 

   Έτσι, θέλοντας να σταματήσω αυτή την παράνοια, σκέφτηκα, σήμερα που δεν είχαμε δουλειά, κάποιες πιθανές λύσεις. Χήαρ γιου γκόου:

- Ουρές. 

      Όπως τα παλιά τα χρόνια. Κατ’ αρχήν όταν στέκεσαι όρθιος δε μπορείς να πιάσεις τη φλυαρία με τις ώρες οπότε θα έχουμε ησυχία. Επίσης, οι ταμίες θα κάνουν πιο γρήγορα αναγκαστικά και δε θα κωλοβαράνε μεταξύ των συναλλαγών. 

- Ραντεβού.

    Τι γελάτε ρε; Όπως το γιατρό. Εννοείται δε μιλάμε για αυτούς που έχουν συντάξεις, πληρωμή φόρων κλπ. Αλλά κάποιοι πελάτες που έχουν ΑΥΣΤΗΡΑ τραπεζικές συναλλαγές και μάλιστα σημαντικές, όπως κάλυψη επιταγών, καταθέσεις μεγάλων ποσών κλπ θα έρχονται μια συγκεκριμένη ώρα και θα εξυπηρετούνται κατευθείαν, εφόσον το έχουν κανονίσει. Για να μη γίνει και χούι, βάζουμε και μια μικρή προμήθεια. Αλλιώς, να τους πούμε καθαρά ότι δεν τους γουστάρουμε να πάνε κι αυτοί αλλού. 

- Κουπόνι «διαρκείας»

     Πρόκειται για αστειάκι που λέμε σε κάποιους συναλλασσόμενους που έρχονται στην τράπεζα ίσαμε τρεις φορές τη μέρα και τους έχουμε θάρρος. Σκεφτείτε το όμως πριν πείτε πάλι ότι το ‘χω κάψει τελείως. Υπάλληλοι επιχειρήσεων, λογιστές, εκπρόσωποι εταιρειών, έρχονται και περιμένουν τρεις ώρες κάθε μέρα για δυο συναλλαγές. Βγάζουμε ένα τέτοιο κουπόνι διάρκειας ενός μήνα (το πουλάμε κιόλας άμα λάχει, να καλύψουμε και το «κούρεμα» των ομολόγων) και έρχονται όποτε θέλουν χωρίς να μας τρώνε στη μάπα όλη μέρα.

- Κλήρωση

    Μην το γελάτε καθόλου. Θα παίρνουν χαρτάκια όλοι, θα βάζει η κοπέλα της πρακτικής τα αντίστοιχα νούμερα σε μια γυάλα κι όποτε τελειώνει μια συναλλαγή θα τραβάμε κλήρο για το ποιος θα εξυπηρετηθεί. Έτσι θα περνάνε ευχάριστα και δημιουργικά οι ώρες που πρέπει να παραμείνει κάποιος στην τράπεζα. 

      

       Χαχα, ναι, ο Γιούρι κάνει χιούμορ, λολ. Τώρα που η διοίκηση απειλεί να μας κόψει δύο μισθούς στην ψύχρα, η πεποίθηση ότι θα δουλεύουμε όπως και πριν είναι τουλάχιστον αστεία. Αν στα κανονικά μου έβγαζα 220 παραστατικά τη μέρα για πλάκα, τώρα που δε θα πληρώνομαι θα βγάζω, χμ περίπου 120. Τη βδομάδα. Κλήρωση; Μη σου πω θα βάλω τους παππούδες να παίξουν και μπίγκο…

  <--- Πωλείται...

Πάσιβ Αγκρέσιβ Μέρος 2ον

Η επική συνέχεια ενός επικού άρθρου. 

Παράδειγμα 5:

Είσαι καινούριος στο κατάστημα κι αυτό φαίνεται. Έχεις αυτό το αφόρητα σέξυ  βλέμμα του φοβισμένου κατοικίδιου που ψάχνει λίγη στοργή μέσα στην απρόσωπη ρουτίνα του καταστήματος. Και ενώ ο προϊστάμενός σου σού έχει αναθέσει πέντε συγκεκριμένες δουλειές και αρχίζεις να γίνεσαι και πολύ γαμάω, για κάποιο λόγο όποιος περνάει από το γραφείο σου σού πετάει και από μια στίβα χαρτιά με το καλημέρα σας. Μάλιστα μερικοί παίρνεις όρκο ότι δεν είναι καν υπάλληλοι του δικού σου καταστήματος ή και της τράπεζας ακόμα, απλά έπεσε γραμμή ότι υπάρχει μαλάκας στη γειτονιά κι έρχονται όλοι για φωτοτυπίες, φαξ, μασάζ στον αυχένα και συμβουλές αστρολογίας.

Αντιμετώπιση: Μπορεί λόγω απειρίας να φαίνεσαι λίγο στόκος αλλά όλοι ξέρουμε ότι δεν είσαι. Όταν σου δίνουν τη δουλειά, χαμογελάς, την αφήνεις πάνω στο γραφείο και συνεχίζεις να κάνεις αυτά που σου έχει αναθέσει ο προϊστάμενός σου. 

      

Μάλιστα, διαβεβαιώνεις το «θύμα» σου ότι θα κάνεις όσο πιο γρήγορα γίνεται. 

Αυτό που δεν του λες φυσικά είναι ότι στην πραγματικότητα θα τα κάνεις όσο πιο πουτάνα γίνεται. 

Μια λάθος άθροιση, δυο τρεις χαμένες φωτοτυπίες, ένας απαράδεκτος γραφικός χαρακτήρας είναι αρκετά για να δημιουργήσουν το χάος σε μια τόσο ψυχαναγκαστική δουλειά. Σε λίγο καιρό θα ξεχάσουν ότι υπάρχεις κιόλας. 

Προσοχή όμως γιατί άλλο να μη γουστάρεις να σε φορτώνουνε κι άλλο να μη γουστάρεις να δουλέψεις. Οι ισορροπίες είναι λεπτές αλλά το ξύλο που θα φας όχι και τόσο…

Παράδειγμα Νο 6

Χτυπάς νουμεράκι και σκάει πελάτης. Ζητάς ταυτότητα. 

Τρεις οι πιθανές επιλογές:

-Τη βγάζει και στη δίνει αμέσως.

-Σε κοιτάει με ένα προσβεβλημένο βλέμμα, σαν να ήταν ο George Clooney κι έφαγε χυλόπιτα, τη βγάζει και τη χτυπάει στο γκισέ. 

-Βρίσκει ένα σωρό δικαιολογίες για να μη στη δώσει. Μια λέει ότι την έχασε, μια ότι «καλά, τι τη χρειάζεστε;», μια ότι χάθηκε ως δια μαγείας απ την τσάντα κι άλλα τέτοια χαριτωμένα.  

Το θέμα είναι ένα: 

Ο τύπος ή έχει χάσει την ταυτότητα παλιότερα και τώρα την προσέχει σα μονάκριβο παιδί που πάσχει μάλιστα από ανίατη ασθένεια ή απλά είναι ψυχαναγκαστικός και τη θέλει να αστράφτει. Τη φυλάει μάλιστα σε ειδική δερμάτινη θήκη με διπλή ζελατίνα, τόσο καλά σφηνωμένη που δε μπορεί να τη βγάλει ούτε ο βασιλιάς Αρθούρος. 

Αντιμετώπιση: Παίρνεις με στυλ την ταυτότητα και πριν προλάβεις να την αφήσεις στο γραφείο φταρνίζεσαι πάνω της και τη σκουπίζεις πάνω στο πουκάμισό σου. Του λες ότι πρέπει να τη βγάλεις φωτοτυπία κι ότι επιστρέφεις σε λίγο αλλά με το που σηκωθείς «πέφτει» στην καρέκλα και καθίζεις τον κώλο σου πάνω της. 

     Αφού την έχεις βγάλει φωτοτυπία και μάλιστα θεοσκότεινα, να φαίνεται σαν ανιψιός του Morgan Freeman, επιστρέφεις στο γραφείο σου και πριν του τη δώσεις σου «πέφτει» στο πάτωμα και την πατάς «κατά λάθος». Πάνω που ο τύπος αρχίζει να χτυπάει τη μύτη του για να μην πάθει εγκεφαλικό, του την επιστρέφεις χαμογελαστός. 

Τι έπαθε η ταυτότητα με όλη αυτή τη διαδικασία; 

ΤΙΠΟΤΑ!! Κι αυτό γιατί είναι φτιαγμένη για να τη χρησιμοποιείς για χρόνια! Επίσης, ποιος στόκος μπορεί να πιστεύει ότι πετάμε τις ταυτότητες στον κάδο αν τις ξεχάσουν οι πελάτες στο ταμείο; 

(Φοβάμαι πως) θ' ακολουθήσουν κι άλλα...