Παππού, παππού

Αγαπητέ μου παππούλη,
Τόσα χρόνια στο ταμείο έχει δημιουργηθεί, δίχως αμφιβολία, μια ιδιαίτερη σχέση μεταξύ μας. Σε ξέρω, με ξέρεις, λέμε και μια καλημέρα, βρε αδερφέ. Κι όμως, η σχέση μας αυτή πέρασε από χίλια μύρια στάδια.
Στην αρχή σε πρόσεξα πολύ. Σεβάστηκα τα χρόνια σου και το όνομά σου. Σε φώναζα και με το μικρό, θυμάσαι; Για να νιώθεις πιο άνετα. Ε, εκεί κάπου μου τα γάμησες. Άρχισες τις απαιτήσεις. «Είμαι πελάτης» και «είμαι πελάτης». Οι άλλοι, ρε, τι είναι; Περαστικοί; Και κόπηκαν και τα «μικρά» και όλα. Ας πρόσεχες.
Μετά κάπου με συγκίνησες. Τι να λέμε τώρα, άλλες δεκαετίες οι δικές σας. Μάθατε να αγαπάτε, να σέβεστε το συνάνθρωπο. Και έβγαζε μια γλύκα η ηλικία σας, τη γλύκα του ανθρώπου που πλέον δεν έχει τίποτα να κρατήσει, να προφυλάξει και να φοβηθεί και έχει το χέρι απλωμένο μόνο για να δώσει. Μου έδινες από την πενιχρή σου σύνταξη τα ένα-δύο ευρώ και μάλιστα επέμενες να τα πάρω. Στην αρχή ντρεπόμουν, μετά ντρεπόμουν αλλά μ’ άρεσε κιόλας.
Πάντα έκανα γούστο να χαζεύω την ταυτότητά σου. Είχες από εκείνες τις παλιές, του εξήντα και δεν την άλλαζες με τίποτα. Καμάρωνες που ήσουν παλικαράκι στη φωτογραφία, πού να γυρίσουν πίσω τα χρόνια να δείχνεις πάλι έτσι ε; Τώρα αν βγάλεις θα έχεις τα χάλια σου, ούτε εσύ δε θα αναγνωρίζεις τον εαυτό σου. Σε καταλαβαίνω. Κι η γιαγιά όμως ε; Κούκλα σκέτη, με το ωραίο της το φορεματάκι, το φουσκωμένο το μαλλί και τη στέκα. Αχ, ξέρω πως πονάς και νομίζεις ότι έτσι ξεγελάς το θάνατο αλλά δεν είναι έτσι, παππούλη. Ο θάνατος, βλέπεις έχει αποκτήσει και μια εμπειρία με τα χρόνια. Τον εαυτό σου ξεγελάς κι ας μην το έχεις πάρει χαμπάρι. Και το ξέρεις ότι δε στο λέω για να μη σε πικράνω. Σου πήγαινε το μουστάκι, πάντως.
Μετά ξανάρχισες να μου γαμάς την ψυχολογία. Εκεί που είχαμε βρει μια μέθοδο επικοινωνίας, άρχισες να μου το παίζεις μάγκας και παραλής. Ξέρεις, έχουν κι άλλοι λεφτά και μάλιστα πολύ περισσότερα από σένα, δεν έχουν όμως ούτε τη γκρίνια σου ούτε το υφάκι σου. Καλά τα γκαφρά αλλά όταν μας «την κάνεις» για άλλα μέρη, δε θα λέμε «θυμάσαι εκείνο τον πάμπλουτο ηλικιωμένο κύριο;» αλλά «θυμάσαι ρε το γερομπισμπίκη που έσκουζε όλη την ώρα;». Διαλέγεις και παίρνεις. Δική σου η υστεροφημία.
         Άλλες φορές, πάλι, σου ζητούσα ταυτότητα και γκρίνιαζες, μου έλεγες «Εγώ είμαι πελάτης σαράντα χρόνια!». Πρώτον, παππούλη, εγώ έχω στον πλανήτη όλα κι όλα τριάντα χρόνια οπότε χλωμό να σε θυμάμαι εδώ μέσα αλλά και δεύτερον, πάλι λάθος υπόγραψες! Μα καλά, σαράντα χρόνια κι ακόμα να μάθεις που βάζεις τη ρημάδα την υπογραφή σου; Και μη μου ισχυρίζεσαι ότι σε ξέρω γιατί έρχεσαι εδώ κάθε μήνα! Και το μπουλούκι πίσω σου κάθε μήνα έρχεται μαζί με σένα, τους θυμάσαι; Ε, εγώ πού να σας θυμάμαι  όλους;
         Και μπορεί όποτε σε βόλευε να το έπαιζες μεγάλος και τρανός, όποτε όμως δε σε έπαιρνε, φόραγες μια φάτσα σαν κουτάβι και μου κλαιγόσουνα. Είπαμε, συναισθηματική εκμετάλλευση ρε, αλλά εσύ το τελίκιασες! Κι όταν μου τσαμπουνάς ότι θα μπορούσες να είσαι πατέρας μου, σκέψου πρώτα αν θα ήθελες να φέρονται στο παιδί σου όπως εσύ σε εμένα. Και πατσίζουμε μάνι μάνι.
Τώρα όμως είναι δύσκολα τα χρόνια, παππού. Ξέρω, μπροστά σε αυτά που έχεις ζήσει εσύ, δεν είναι τίποτα. Όμως από εσένα περίμενα να δω θάρρος, ψυχή, λεβεντιά, να μου πεις να μη μασάμε ρε, να μη σκαλώνουμε πουθενά, να μου πεις ότι πέρασες και χειρότερα! Εσύ όμως, έκανες το ακριβώς αντίθετο. Έτρεξες να σώσεις τα λίγα ευρουλάκια σου, την καβάντζα σου, τον κώλο σου. Δε σκέφτηκες τα εγγόνια σου, το μέλλον τους, την πατρίδα σου. Γιατί εσύ ρε μου έμαθες τι θα πει πατρίδα κι εσύ μου την πάτησες κάτω όταν σου κάνανε το μάγκα οι κατακτητές. Κι αυτό, παππού, δε θα στο συγχωρήσω ποτέ.
         Καμιά φορά φαντάζομαι τον εαυτό μου στην ηλικία σου. Μπορεί και να μην τη φτάσω, βέβαια, με τη ζωή που κάνω. Αλλά πιο πολύ φοβάμαι το φόβο, φοβάμαι μη χάσω την ελπίδα και τη φλόγα μου. Φοβάμαι μήπως δε γίνω ο ξεκούτης, ατακαδόρος πορνόγερος που ονειρεύομαι να γίνω. Δε φοβάμαι το θάνατο αλλά φοβάμαι μήπως φύγω τελευταίος και θάψω όλους όσους αγαπώ.
Τέλος πάντων, παππού, σε κούρασα κι έχεις και δουλειές. Καφενείο, ΙΚΑ, έχει και το τούρκικο το απόγευμα, άντε πήγαινε, μη σε κουράζω. Και να μου φιλήσεις τη γιαγιά. Πες της τα ίδια ισχύουν και γι’ αυτή, μη νομίζει ότι μου ξέφυγε!
Σε φιλώ (ή μάλλον, σε ασπάζομαι),
Ο ταμίας σου.

(κι εδώ ο ταμίας σου σε σαράντα χρόνια)

Να περάσει το επόμενο νούμερο!!

      Τη συγκεκριμένη ατάκα την είπε τις προάλλες ένας ταμίας άθελά του ενώ ήθελε να πει «να περάσει ο πελάτης με  το επόμενο νούμερο». Σε συγκεκριμένες περιπτώσεις βέβαια, έχει δίκιο. Γιατί ο πελάτης που είχε το προηγούμενο νούμερο ενώ ήρθε ο ίδιος καθυστερημένος, φωνάζει για ξεκάρφωμα ότι ο ταμίας φταίει που πατάει τα νούμερα γρήγορα. Πριν από λίγο βέβαια, φώναζε από κάτω «πιο γρήγορα ρεεεε!!!». Κι επειδή η έκδοση άδειας οπλοφορίας είναι μια χρονοβόρα διαδικασία, ο ταμίας κάνει την πάπια και συνεχίζει.

Εδώ που τα λέμε, το θέμα με τον αριθμό προτεραιότητας και τη σειρά παραείναι εύκολο για να δημιουργεί τόση φασαρία. Αρκεί απλά να βγάλεις το χαρτάκι, να δεις τον αριθμό που γράφει επάνω και να περιμένεις να έρθει η σειρά σου. 

       Κι όμως, οι μισοί ξεχνιούνται, άλλοι δεν το κοιτάνε καν και απλά έρχονται όταν θεωρήσουν ότι περίμεναν αρκετά και άλλοι πηγαίνουν στον ταμία που φαίνεται ότι γάμησε το προηγούμενο βράδυ άρα θα ‘χει κέφια (true story). Το πρόβλημα όμως δε σταματάει εκεί. Ο διπλανός ταμίας που δεν έχει αντιληφθεί τι έγινε, συνεχίζει τις συναλλαγές με αποτέλεσμα ο πελάτης που δεν έχει εξυπηρετηθεί να τσατιστεί και να χωθεί μπροστά με το ζόρι και ο άλλος πελάτης που μόλις ήρθε πρέπει να περιμένει και ούτω καθεξής. Αυτό το γαϊτανάκι μπορεί να διαρκέσει κάνα μισάωρο και στάνταρ κάποια στιγμή θα βγουν μαχαίρια. 

     Βέβαια εδώ δεν αναφέρουμε καν αυτούς που έρχονται στην πουστιά όταν βλέπουν ότι δεν πλησιάζει κανένας στο ταμείο. Αν εκεί δεν το πάρεις πρέφα γρήγορα να τον διώξεις, θα εμφανιστεί από το πουθενά μια ιερόδουλη ακουμπισμένη σε ένα μεταλλικό κιγκλίδωμα. Κοινώς, θα γίνει της πουτάνας το κάγκελο. 

     Για να μην πω για τα πιτσιρίκια που παίζουν με το μηχάνημα και βγάζουν εκατό χαρτάκια οπότε εσύ μετά χτυπάς μια ώρα κι ακούγεται λες και υπάρχει ασθενοφόρο στην αίθουσα. Βάλε στη λίστα παππούδες με καταρράκτη, douchebags που θεωρούν ότι διακόσια ευρώ στο βιβλιάριο τους κάνουν "σημαντικούς πελάτες" και γιαγιάδες που έχουν αδυναμία σε ένα συγκεκριμένο ταμία (τον ανύπαντρο, για τη εγγονή τους) και έχεις μια πρόχειρη εικόνα. 

    Κι όλα αυτά για ένα χαρτάκι που δε φτάνει ούτε για να σκουπίσει τον κώλο του ο αρουραίος του καταστήματος. 

   Έτσι, θέλοντας να σταματήσω αυτή την παράνοια, σκέφτηκα, σήμερα που δεν είχαμε δουλειά, κάποιες πιθανές λύσεις. Χήαρ γιου γκόου:

- Ουρές. 

      Όπως τα παλιά τα χρόνια. Κατ’ αρχήν όταν στέκεσαι όρθιος δε μπορείς να πιάσεις τη φλυαρία με τις ώρες οπότε θα έχουμε ησυχία. Επίσης, οι ταμίες θα κάνουν πιο γρήγορα αναγκαστικά και δε θα κωλοβαράνε μεταξύ των συναλλαγών. 

- Ραντεβού.

    Τι γελάτε ρε; Όπως το γιατρό. Εννοείται δε μιλάμε για αυτούς που έχουν συντάξεις, πληρωμή φόρων κλπ. Αλλά κάποιοι πελάτες που έχουν ΑΥΣΤΗΡΑ τραπεζικές συναλλαγές και μάλιστα σημαντικές, όπως κάλυψη επιταγών, καταθέσεις μεγάλων ποσών κλπ θα έρχονται μια συγκεκριμένη ώρα και θα εξυπηρετούνται κατευθείαν, εφόσον το έχουν κανονίσει. Για να μη γίνει και χούι, βάζουμε και μια μικρή προμήθεια. Αλλιώς, να τους πούμε καθαρά ότι δεν τους γουστάρουμε να πάνε κι αυτοί αλλού. 

- Κουπόνι «διαρκείας»

     Πρόκειται για αστειάκι που λέμε σε κάποιους συναλλασσόμενους που έρχονται στην τράπεζα ίσαμε τρεις φορές τη μέρα και τους έχουμε θάρρος. Σκεφτείτε το όμως πριν πείτε πάλι ότι το ‘χω κάψει τελείως. Υπάλληλοι επιχειρήσεων, λογιστές, εκπρόσωποι εταιρειών, έρχονται και περιμένουν τρεις ώρες κάθε μέρα για δυο συναλλαγές. Βγάζουμε ένα τέτοιο κουπόνι διάρκειας ενός μήνα (το πουλάμε κιόλας άμα λάχει, να καλύψουμε και το «κούρεμα» των ομολόγων) και έρχονται όποτε θέλουν χωρίς να μας τρώνε στη μάπα όλη μέρα.

- Κλήρωση

    Μην το γελάτε καθόλου. Θα παίρνουν χαρτάκια όλοι, θα βάζει η κοπέλα της πρακτικής τα αντίστοιχα νούμερα σε μια γυάλα κι όποτε τελειώνει μια συναλλαγή θα τραβάμε κλήρο για το ποιος θα εξυπηρετηθεί. Έτσι θα περνάνε ευχάριστα και δημιουργικά οι ώρες που πρέπει να παραμείνει κάποιος στην τράπεζα. 

      

       Χαχα, ναι, ο Γιούρι κάνει χιούμορ, λολ. Τώρα που η διοίκηση απειλεί να μας κόψει δύο μισθούς στην ψύχρα, η πεποίθηση ότι θα δουλεύουμε όπως και πριν είναι τουλάχιστον αστεία. Αν στα κανονικά μου έβγαζα 220 παραστατικά τη μέρα για πλάκα, τώρα που δε θα πληρώνομαι θα βγάζω, χμ περίπου 120. Τη βδομάδα. Κλήρωση; Μη σου πω θα βάλω τους παππούδες να παίξουν και μπίγκο…

  <--- Πωλείται...

8 συνηθισμένοι τύποι τραπεζικών υπαλλήλων

      Ελάτε τώρα που παρεξηγηθήκατε! Αφού όλοι τα ξέρουμε και τα έχουμε συναντήσει στη δουλειά μας.

      Αν κάποιος από τους παρακάτω τύπους δε σας θυμίζει τίποτα και παίρνετε όρκο ότι δεν τον έχετε συναντήσει ποτέ σας, μην ανησυχείτε: Πρόκειται για εσάς! Α χαχαχαχααχχα! Loser!! Α χαχααχαα!

Ο Μπουχέσας

    Ο άνθρωπος που φοβάται και το ίδιο του το πληκτρολόγιο. Παίρνετε όρκο ότι τον έχετε δει όταν φτάνει 2.30 να κάνει κρυφά το σταυρό του.

Κλασικές ατάκες:

"Πήραμε και τις δεκαεφτά υπογραφές που χρειάζονται στο έντυπο;"

"Ενημερώθηκε η διοίκηση για την ορθότητα της συναλλαγής;"

"Το δείγμα DNA του πελάτη είναι καλά φυλαγμένο στο ψυγείο;"

-Οκ, πάτα διαβίβαση, μην πατήσω εγώ τη σκανδάλη!

Για πλάκα: Βάλε στο στυλό που έχει στο γκισέ του για τους πελάτες, μελάνι που εξατμίζεται. Θα έχει αυτοκτονήσει μέχρι

τις 2.45.

Ο Εγκύκλωψ 

   Παρόμοιος με το Μπουχέσα αλλά αντί για φοβιτσιάρης είναι απλά τυπολάτρης. Αν μπορούσε θα κυκλοφορούσε με τις εγκυκλίους σε κουτάκι στο μέτωπό του όπως έχουν οι Ιουδαίοι την Παλαιά Διαθήκη.

   Ρώτησέ τον τι προβλέπει μια εγκύκλιος της οποίας τον κωδικό έβγαλες μόλις απ' τον κώλο σου και θα σου πει με τελείως φυσικό ύφος και την παραμικρή λεπτομέρεια. Για να παραβεί μια εγκύκλιο, έστω κι αν είναι για να εξυπηρετήσει τη γιαγιά του που τον ανέθρεψε, θα πρέπει να του κολλήσεις ένα περίστροφο στον κρόταφο. Η πλάκα με τη συγκεκριμένη κατηγορία είναι ότι, ακριβώς λόγω του ότι δίνει σημασία σε μικρολεπτομέρειες, του ξεφεύγουνε χοντρά λάθη που βάζουν σε τεράστιο κίνδυνο τον ίδιο και το κατάστημά του. Λίγο πριν βρίσει μια γριούλα που θέλει εκατό ευρώ γιατί δε δήλωσε την καινούρια της ταυτότητα, θα έχει κάνει κατάθεση 20.000 ευρώ σε λογαριασμό 22χρονης Ουκρανίδας που δηλώνει σερβιτόρα σε επαρχιακό καφέ μπαρ!

- Πες του για πλάκα: Πέρασέ το και υπογράφω εγώ κάποια στιγμή.

Ο Δε Bαριέσαι

    Θυμίζει συνεχώς το γυαλάκια από τη μεγάλη των μπάτσων σχολή που έκανε συνεχώς γκάφες. Όλοι κάνουμε λάθη αλλά αν θες να τα κάνεις πραγματικά μαντάρα, φωνάζεις αυτόν. Δεν είναι απλά ότι κάνει λάθη αλλά ότι συμπεριφέρεται με μια τέτοια εγκληματική ανεμελιά που σε ανατριχιάζει. Αυθαίρετες αναλήψεις, έλλειψη υπογραφών σε εντάλματα, καταθέσεις όπου λάχει παίζουν καθημερινά στο playlist του. Είναι ο αγαπημένος εχθρός των δύο παραπάνω κατηγοριών όχι μόνο λόγω της ανευθυνότητάς του αλλά και για το γεγονός ότι σχεδόν πάντα ο πούστης τη γλιτώνει!

 Πάντα τελευταία στιγμή θα μπουν οι απαραίτητες υπογραφές, θα επιστρέψουν τα λεφτά, θα πεθάνει ο πελάτης που θα του έκανε μήνυση, όλα τέλος πάντων θα είναι στην εντέλεια όταν θα έρθει η επιθεώρηση.

Πες του για πλάκα: Νίκο, απ' την επιθεώρηση έχεις χαιρετισμούς!

Ο Μονοδάκτυλος

    Συνάδελφος που μπήκε στην τράπεζα τουλάχιστον πριν το '90. Είδε για πρώτη του φορά υπολογιστή στα 44 και έκτοτε παλεύει να δαμάσει το θηρίο που έχει μπροστά του για οκτώ ολόκληρες ώρες τη μέρα. Το παρατσούκλι του βγήκε από το γεγονός ότι χρησιμοποιεί μόνο το ένα δάχτυλο για να πληκτρολογήσει ενώ, κλασικά, αν κάνει λάθος στην αρχή της πρότασης και βρίσκεται στο τέλος της, θα τη σβήσει ολόκληρη και θα την ξαναγράψει.

Πες του για πλάκα: Γιώργο, κάνε copy paste πριν κάνεις control print για να κάνουμε μετά back up το αρχείο. Μετά πατάς escape ελεύθερα....

O Κομάντο

  Ακραίο είδος λουφαδόρου με ειδικά skills, έτοιμος να αποκρούσει και το παραμικρό είδος δουλειάς. Είναι ικανός να κάνει κάλυψη-απόκρυψη ακόμα και σε κούτα με Α4 προκειμένου να αποφύγει την ανάθεση κάποιας εργασίας. Εκτός από την περίπτωση που θα χρειαστεί κάποιος να βγάλει φωτοτυπίες, όλες τις υπόλοιπες ώρες θα βρίσκεται στο δωμάτιο του φωτοτυπικού. Για ξεκάρφωμα αναλαμβάνει πάντα δύο δουλειές ταυτόχρονα ούτως ώστε αν του γίνει παρατήρηση για τη μία να ισχυριστεί ότι ήταν απασχολημένος με την άλλη.

    Αν τον παρατηρήσεις προσεκτικά θα διαπιστώσεις ότι τόση ώρα που κινεί το βλέμμα και τα χέρια του στο γραφείο στην ουσία δεν κάνει απολύτως τίποτα παρά μόνο μετακινεί πέρα δώθε έντυπα, τακτοποιεί χαρτιά και κουνάει το ποντίκι του υπολογιστή.

Πες του για πλάκα: Τίποτα απολύτως. Απλά αν τον βρεις νύχτα να διασχίζει το δρόμο σβήσε τα φώτα και πάτησέ τον. Αν παραείσαι χέστης για κάτι τέτοιο, απλά κάτσε δίπλα του για να μαθαίνεις.

Ο Pro-ιστάμενος

   Στο στρατό ήταν ο κλασικός λοχίας-γαμοσείρι. Μικρός έκανε πάντα αυτός α-μπε-μπα-μπλομ και τα κανόνιζε έτσι ώστε να βγαίνει ο ίδιος. Τη μέρα που έγινε προϊστάμενος η γυναίκα του βίωσε την καλύτερη σεξουαλική εμπειρία της ζωής της, που θα την ξαναζήσει όταν ο τζουτζούκος της γίνει εντεταλμένος.

    Ο pro-ιστάμενος είναι, όπως λέει και το προσωνύμιό του, pro δηλαδή επαγγελματίας. Θα αναλάβει ευθύνη μόνο όταν είναι για να ανεβεί στα μάτια του διευθυντή και να επιβληθεί στους υφισταμένους του. Λατρεύει να του μιλούν στον πληθυντικό, να τον αποκαλούν με το βαθμό κι όχι με το όνομά του και να αναθέτει μικροδουλίτσες (κοινώς να χώνει αγγαρείες) στην υφισταμένη του ή στην κοπέλα της πρακτικής που πατρικά αποκαλεί "κορίτσι" μου. Εννιά στις δέκα θα τον βρεις στο γραφείο του διευθυντή να "τα λένε" ή στο τηλέφωνο όπου μιλάει με τους "φίλους" του στη διοίκηση.

Πες του για πλάκα: Γιάννη, έρχεσαι λίγο που σε θέλω;

Ο Βετεράνος συνταξιούχος

      Ο χειρότερος όλων. Εκεί που περιμένεις να σε καταλάβει ένας άνθρωπος που έλιωσε στα ταμεία και δούλευε σε δύσκολες εποχές και με τις πιο αντίξοες συνθήκες, έρχεται και σε καψωνάρει με τον πιο απεχθή τρόπο. Τσατίζεται πάντα όταν του ζητάς ταυτότητα, ακόμη κι αν πήρε σύνταξη όταν εσύ ήσουν ακόμα σπερματοζωάριο, μπαίνει πάντα εκτός σειράς και τσακώνεται με τους πελάτες και πάντα έρχεται Παρασκευή μεσημέρι λίγο πριν το κλείσιμο για να κάνει τις δουλειές ενός ολόκληρου μήνα. Εννοείται ότι όσο δουλεύεις δε χάνει χρόνο να στα πρήξει για τη δική του θητεία στην τράπεζα με ύφος "είμαι ο Μελ και ήμουν κάποτε στρατιώτης".  

  Ίσως βέβαια ο άνθρωπος απλά να βγάζει τα απωθημένα του για τα τόσα χρόνια καταπίεσης ή απλά έχει απωθήσει την όλη φάση στο υποσυνείδητό του και δεν έχει συναίσθηση της σπασαρχιδοσύνης του αλλά και πάλι εσύ δε φταις σε τίποτα!

Πες του για πλάκα: το νουμεράκι σας;

Ο Μπόνο 

  Καλό και εργατικό παιδί, ενίοτε και λίγο κόλακας. Οι επικοινωνιακές του δεξιότητες είναι τόσο τραγικές που δε μπορεί να πουλήσει ούτε πιστωτική σε fashion victim. Το παρατσούκλι του το πήρε, όπως είναι φυσικό, από τα μπόνους. Όχι αυτά που παίρνει βέβαια αλλά από εκείνα που νομίζει ότι θα πάρει και γι' αυτό και επιδίδεται σε τέτοια υπηρεσιακά "ακροβατικά" που είναι να απορεί κανείς πώς δουλεύει ακόμα σε τράπεζα. Συνήθως κάνει τον κούριερ στους πελάτες για τα έγγραφα, δε χαλάει χατήρια σε κανέναν ό,τι -μα ό,τι- κι αν του ζητήσουν και στην επιθεώρηση τον ξέρουν όλοι με το μικρό του όνομα.

   Προκειμένου να πάρει το ειδικό μπόνους των teller, εφόσον είναι ταμίας, θα δουλέψει με τέτοια ταχύτητα και ζήλο που σπάνια θα κλείσει ταμείο χωρίς διαφορά. Όταν τελικά πάρει το ετήσιο μπόνους, που θα καλύπτει μόλις το ένα τρίτο του ποσού των ελλειμμάτων αυτού του μήνα, θα τους πρήξει όλους σε στυλ "στα' λεγα εγώ, φίλε" και θα συνεχίσει απτόητος τα ίδια καφριλίκια.

Πες του για πλάκα: Τα 'μαθες; Ο Δε Βαριέσαι πήρε κι άλλο μπόνους!