Κι όμως, πάνε δυο χρόνια.

Την πρώτη του Μάρτη έκλεισα δύο χρόνια από τότε που επέστρεψα στην Κοζάνη. Δυο χρονών και κάτι είναι και τούτο το blog μιας και το έφτιαξα με το που εγκαταστάθηκα πίσω στην πόλη μου, για να προλάβω το άγριο κύμα βαρεμάρας που έβλεπα να ‘ρχεται.

Τότε ακόμη δεν το καταλάβαινα. Σκοτείνιαζε νωρίς κι η οικογενειακή θαλπωρή ήταν κάτι που είχα ξεσυνηθίσει αλλά άρχισα να ξανασυνηθίζω και μάλιστα αρκετά εύκολα. Ακόμα δεν καταλάβαινα την απουσία των φίλων που άφησα στην Κέρκυρα. Μου φαινόταν λες και θα τους ξανάβλεπα σε λίγες μέρες ώσπου πέρασαν κάποιοι μήνες για να συνειδητοποιήσω ότι πλέον γύρω τους είχε μπει ένα πανέμορφο κάδρο, σαν από αναμνηστική φωτογραφία.

Το καινούριο κατάστημα ήταν μικρότερο από το προηγούμενο και με λιγότερους υπαλλήλους. Πέτυχα και μέρα συντάξεων οπότε δεν είχα και πολύ χρόνο να επεξεργαστώ την καινούρια κατάσταση. Απλά μπήκα στην καινούρια «τρύπα» μου κι άρχισα να εξυπηρετώ τον κόσμο μηχανικά, ίσως και λίγο φοβισμένα. Δεν ήξερα κανέναν εκεί. Είχα κάνει τόσο κόπο να έρθω πίσω, στον τόπο που θεωρούσα πατρίδα μου και δεν έβλεπα ούτε ένα γνώριμο πρόσωπο. Άγνωστα επίθετα, ανοίκειες φάτσες και μια κρύα, μαγκωμένη προφορά που δεν είχε καμιά σχέση με το μπρίο και την ευφράδεια των επτανησίων.

Σε μια ξένη χώρα μπορεί και να ένιωθα και πιο οικεία. Στην παλιά μου πατρίδα όμως ένιωθα πιο ξένος από ποτέ. Ίσως επειδή τίποτα δεν ήταν ίδιο με πριν. Οι παλιοί μου φίλοι είχαν σκορπίσει, άλλοι παντρεύτηκαν και άλλαξαν εντελώς τις συνήθειές τους ενώ άλλοι χάθηκαν στην προσωπική τους νιρβάνα, στο μεγάλο εσωτερικό τους ταξίδι. Άνεργοι οι περισσότεροι, μοίραζαν το χρόνο τους ανάμεσα στα ιδιότυπα χόμπι τους και τις ατέλειωτες, άσκοπες βόλτες τους στα περίχωρα της πόλης. Περνούσαμε ώρες αμίλητοι μπροστά από κούπες με καφέ ή ένα καραφάκι με τσίπουρο, ανταλλάσσοντας πότε πότε μια άσκοπη κουβέντα ή κανένα καλαμπούρι από τα παλιά, δημιουργώντας ο ένας στον άλλο μια ψευδαίσθηση οικειότητας.

Ένα πρωί, κοντά στα μέσα του Μάρτη, άρχισε να χιονίζει. Όταν βγήκα από το σπίτι το είχε ήδη στρώσει. Περπατούσα μέσα στην παγωμένη ατμόσφαιρα προσπαθώντας να θυμηθώ πόσο καιρό είχα να το ζήσω αυτό. «Εγώ πάντα εδώ ήμουν, χαζούλη», έμοιαζε να μου λέει το χιόνι καθώς έπεφτε πάνω στη σαστισμένη μου φάτσα. Ήταν μέρα πληρωμών πάλι και η τράπεζα ήταν ως συνήθως γεμάτη κόσμο. Πλήρωνα έναν έναν τους ηλικιωμένους με τον ίδιο μηχανικό τρόπο ώσπου μια στιγμή κάποια φωνή μου απευθύνθηκε με το όνομά μου. Σήκωσα το βλέμμα και αντίκρισα μια κυρία που έμενε στη γειτονιά που μεγάλωσα. Θα είχα να τη δω και είκοσι χρόνια. Στην αρχή δε μου θύμιζε κάτι αλλά όταν χαμογέλασε πέρασαν από μπροστά μου ένα σωρό αναμνήσεις. Ερχόταν κατευθείαν από μια εποχή της ζωής μου που ακόμη έμοιαζε με παραμύθι γεμάτο παιχνίδια, ξωτικά κρυμμένα κάτω από το κρεβάτι και ατέλειωτες αγκαλιές. Της χαμογέλασα κι εγώ με τη σειρά μου και ξαφνικά ζεστάθηκα, παρά το χιόνι, παρά τα παγωμένα μου πόδια. 

Τότε συνειδητοποίησα ότι είχα επιστρέψει στο σπίτι μου, στον τόπο που με μεγάλωσε κι ότι, αν ήθελα, μπορούσα να συνεχίσω να ζω το δικό μου παραμύθι. Γνώρισα πολλά ξωτικά, πολλά χαμόγελα αλλά και μεγάλες συννεφιές. Δεν κατάλαβα πως πέρασαν αυτά τα δυο χρόνια αλλά αυτό που ξέρω, είναι ότι μάλλον πέρασαν καλά. Και τα πράγματα πήραν μια πολύ όμορφη τροπή όταν, μια μέρα με πάρα πολύ κόσμο κι ενώ οι ταμίες δουλεύαμε σαν δαιμονισμένοι, σκαρφίστηκα το παρατσούκλι «uri teller».