Είναι από εκείνες τις φορές που κάνω κάνα μήνα και βάλε να μπω στο μπλογκάκι και μετά νιώθω τύψεις. Θες επειδή δεν έχω τίποτα καινούριο να πω, θες επειδή έχουν πέσει πολλά μαζεμένα, το παρατάω και μπαίνω μόνο για να δω κανένα καινούριο σχόλιο.
Τελευταία είχαμε πολλές απεργίες. Άλλες 24ωρες, άλλες 48ωρες, χαμός. Βέβαια, εκεί που φτάσαμε, αυτές οι αντιδράσεις δεν είναι τίποτα. Γιατί όμως και πάλι εγώ νιώθω ότι, όχι μόνο δεν κάνουμε κάτι σημαντικό αλλά κι ότι είμαστε στο λάθος δρόμο;
Κατ' αρχήν να δούμε πότε κάνει κατά κανόνα ο Έλληνας απεργία. Σωστά. Όταν του κόβουν λεφτά. Χρησιμοποιούμε δηλαδή έναν ιερό κοινωνικό θεσμό όχι για να απαιτήσουμε τα στοιχειώδη κι αυτονόητα αγαθά που μας αντιστοιχούν ως πολίτες αλλά επειδή έτσουξε το πορτοφόλι μας. Ναι, ρε φίλε, θα μου πεις αλλά δεν είναι και ασήμαντο πράγμα το πορτοφόλι! Δε διαφωνώ. Αλλά κοίτα γύρω σου τι εξαθλίωση υπάρχει, πόσο διαβρωμένο είναι αυτό το σύστημα που υπηρετούμε, πόσα λάθη έχουν γίνει, με πρωταγωνιστές εμάς, μας αρέσει δε μας αρέσει.
Δε μιλώ φυσικά για τις συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων σε όλη την Ευρώπη. Μιλώ για τις απεργίες των συνδικάτων που αποφασίζουν ότι την τάδε μέρα θα κατέβουμε όλοι στους δρόμους και θα τα κάνουμε "λίμπα". Γιατί εκείνη τη μέρα ειδικά; Γιατί μόνο μια μέρα; Φαντάζεστε σε όλους τους μεγάλους πολέμους που κάναμε στην Ελλάδα να βγαίναμε να πολεμάμε συμβολικά μόνο μια δυο μέρες το μήνα; Ακόμα Γιουνανιστάν θα ήμασταν. Και τη χτεσινή τρίωρη απεργία που έκαναν τα συνδικάτα ενώ σε όλη την Ευρώπη γινόταν χαμός, δε θα τη σχολιάσω καν.
Και τότε ρε φιλαράκι εσύ γιατί κάνεις απεργία;
Απεργία δεν κάνω επειδή μου έκοψαν 7% του μισθού μου. Με το χαμό που γίνεται τριγύρω μου, δε μπορεί να διαμαρτύρομαι γι' αυτό και μόνο. Περισσότερο διαμαρτύρομαι επειδή τελευταία κάνω αναλήψεις ποσών όπως 3.80, 4.50, 9.20... Σου λέει ο άλλος ότι είναι τα τελευταία του χρήματα. Φτάνουν για ένα κιλό ψωμί και λίγο γάλα. Δεν ξέρει πότε θα ξαναπληρωθεί. Έρχονται μαμάδες με τα παιδιά, μπαμπάδες, βλέπεις να κρατιούνται μη βουρκώσουν, γιαγιάδες που σε κοιτάνε στα μάτια και σε ρωτάνε "πώς θα ζήσω εγώ με αυτά τα λεφτά για ένα μήνα;" . Και δε μπορώ να τους δώσω τίποτα. Ούτε και να τους πω κάτι μπορώ. Κι έτσι, όταν απεργώ, νιώθω ότι το κάνω και γι' αυτούς έστω κι αν δεν έχουν κανένα όφελος από αυτή μου την πράξη. Μόνο μια ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης.
Κι από εδώ και πέρα, θα απέχω από τις ειρωνικές απεργιακές κινητοποιήσεις των 24 ωρών. Μόνο διαρκείας πλέον. Ή απεργία διαρκείας ή ανεργία διαρκείας. Συγνώμη που δεν έχω κάτι χιουμοριστικό πια να πω. Υπόσχομαι να επιστρέψει κάποια στιγμή κι εκείνος ο Uri ...
